Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Słupsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 września 2017 r.

Sąd Rejonowy w Słupsku I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Lidia Staśkiewicz

Protokolant: M. C.

po rozpoznaniu w dniu 25 września 2017 r. w Słupsku

na rozprawie

sprawy z powództwa P. M.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zadośćuczynienie

I.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda P. M. kwotę 17.000,00 zł (siedemnaście tysięcy złotych, 00/100) z odsetkami:

a)  ustawowymi od kwoty 11.000 zł od dnia 22.11.2013 r. do dnia 31.12.2015 r. oraz ustawowymi za opóźnienie od dnia 01.01.2016 r. do dnia zapłaty;

b)  ustawowymi za opóźnienie od kwoty 6.000 zł od dnia 10.07.2017 r. do dnia zapłaty

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda P. M. kwotę 2.659,20 zł (dwa tysiące sześćset pięćdziesiąt dziewięć złotych, 20/100) tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  nakazuje pobrać od powoda P. M. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Słupsku kwotę 122,31 zł (sto dwadzieścia dwa złote, 31/100) tytułem wydatków pokrytych tymczasowo z sum budżetowych Skarbu Państwa.

V.  nakazuje pobrać od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Słupsku kwotę 693,11 zł (sześćset dziewięćdziesiąt trzy złote, 11/100) tytułem wydatków pokrytych tymczasowo z sum budżetowych Skarbu Państwa;

VI.  nakazuje pobrać od powoda P. M. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Słupsku kwotę 67,50 zł (sześćdziesiąt siedem złotych, 50/100) tytułem uzupełnienia opłaty sądowej od pozwu;

VII.  nakazuje pobrać od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Słupsku kwotę 382,50 zł (trzysta osiemdziesiąt dwa złote, 50/100) tytułem uzupełnienia opłaty sądowej od pozwu.

Sygn. akt I C 1800/15

UZASADNIENIE

Powód P. M. w pozwie z dnia 12 sierpnia 2015 r. wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od (...) S.A. w W. kwoty 11.095,44 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 22.11.2013 r. do dnia zapłaty, w tym kwoty 11.000 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdy doznane wskutek wypadku z dnia 28.04.2013 r. oraz kwoty 95,44 zł tytułem kosztów leczenia. Nadto powód wniósł również o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W piśmie datowanym na 07 lipca 2017 r., a złożonym na rozprawie w dniu 10 lipca 2017 r., w związku z treścią sporządzonych w sprawie opinii biegłych sądowych, powód rozszerzył powództwo o dodatkową kwotę 9.000 zł tytułem zadośćuczynienia. Ostatecznie z tytułu zadośćuczynienia powód domagał się zapłaty kwoty 20.000 zł z odsetkami ustawowymi od kwoty 11.000 zł od dnia 22.11.2013 r. do 31.12.2015 r. i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 01.01.2016 r. do dnia zapłaty oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 9.000 zł od dnia rozszerzenia powództwa do dnia zapłaty (k. 178)

Pozwany (...) S.A. w W. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany podniósł, że w toku postępowania likwidacyjnego, na podstawie dostarczonej przez poszkodowanego dokumentacji, przyznał powodowi kwotę 2.500 zł tytułem zadośćuczynienia, kwotę 2.549 zł tytułem odszkodowania za zniszczone rzeczy oraz kwotę 300 zł ryczałtem tytułem zwrotu kosztów leczenia. Wskazał, że strona powodowa nie przedstawiła w pozwie nowych dowodów, które świadczyłyby o zmianie stanu zdrowia poszkodowanego bądź o niewłaściwej ocenie stanu zdrowia powoda dokonanej przez ubezpieczyciela. W ocenie pozwanego, przyznane zadośćuczynienie w kwocie 2.500 zł jest adekwatne do doznanych cierpień i krzywdy powoda oraz czasu ich trwania.

Pozwany zakwestionował również datę, od której powód domagał się odsetek ustawowych (k. 41-44).

Ustosunkowując się do pisma powoda z dnia 07 lipca 2017 r. zawierającego rozszerzenie powództwa, pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwany wskazał, że rozszerzenie powództwa nie znajduje podstaw w materiale zgromadzonym w sprawie, w szczególności nie może go uzasadniać procent uszczerbku na zdrowiu powoda ustalony przez biegłych sądowych, albowiem jest to kryterium o charakterze jedynie pomocniczym przy ustalaniu odpowiedniej sumy zadośćuczynienia. Pozwany podniósł również zarzut przedawnienia roszczenia objętego rozszerzonym powództwem (k. 183-183v).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 28 kwietnia 2013 r. w S. przy ul. (...) doszło do zderzenia motocykla marki H. (...) nr rej. (...) oraz samochodu osobowego marki F. nr rej. (...). Sprawcą kolizji drogowej był kierowca pojazdu marki F.. W dacie wypadku kierujący tym pojazdem był ubezpieczony w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) S.A.

Bezsporne, nadto dowód: zeznania świadka A. Ł. – k. 73.

Na miejsce zdarzenia została wezwana Policja oraz pogotowie ratunkowe. Kierujący motocyklem P. M. został przewieziony karetką do Wojewódzkiego Szpitala (...) w S.. U powoda stwierdzono obrażenia głowy, kręgosłupa szyjnego, nadgarstka lewego, barku lewego, śródręcza lewego oraz rany i otarcia skóry. Po przeprowadzeniu badań i zaopatrzeniu otarć naskórka, unieruchomieniu stłuczonych stawów oraz założeniu usztywnienia gipsowego, P. M. tego samego dnia został wypisany w stanie dobrym do domu. Ze względu na nasilające się bóle głowy i nudności został jednak ponownie przyjęty na (...) Wojewódzkiego Szpitala (...) w S. w dniu 29 kwietnia 2013 r.

Bezsporne, nadto dowód: karta informacyjna leczenia szpitalnego z dnia 28.04.2013 r. i z dnia 29.04.2013 r. – k. 6-8.

Po wyjściu ze szpitala (...) kontynuował leczenie w trybie ambulatoryjnym. Nosił kołnierz 4-6 tygodni. Przez okres 6 tygodni utrzymano unieruchomienie gipsowe. Powód uczęszczał na rehabilitację. Przebywał na zwolnieniu lekarskim do lipca 2013 r.

Dowód: zeznania powoda – k. 180, 58, skierowanie do poradni specjalistycznej – k. 27, skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne – k. 28, historia choroby – k. 30-31

P. M. zakupił lekarstwa na kwotę 53,99 zł oraz 41,45 zł.

Dowód: faktura VAT nr (...) r. oraz nr (...) - k. 25-26.

W dniu 21 października 2013 r. P. M. zgłosił szkodę (...) S.A.

Bezsporne, nadto dowód: zgłoszenie szkody w aktach szkody.

Decyzją z dnia 08.11.2013 r. (...) przyznało powodowi łącznie kwotę 5.349 zł, w tym kwotę 2.500 zł tytułem zadośćuczynienia, 2.549 zł tytułem odszkodowania za zniszczoną odzież oraz 300 zł tytułem ryczałtu na koszty leczenia.

Bezsporne, nadto dowód: decyzja z dnia 08.11.2013 r. – k. 52.

Powód uległ kolejnym wypadkom w dniach 14.07.2013 r. (motocyklowy) oraz 01.10.2014 r. (samochodowy).

Bezsporne, nadto dowód: zgłoszenia szkody – k. 63-67.

W wyniku wypadku z dnia 28 kwietnia 2013 r. P. M. doznał urazu głowy, skręcenia odcinka szyjnego kręgosłupa, zwichnięcia stawu barkowo – obojczykowego lewego II/III*, złamania wyrostka rylcowatego kości łokciowej lewej oraz złamania podstawy V kości śródręcza lewego z głębokim otarciem skóry. Trwałym następstwem tych obrażeń są:

1)  zniekształcenie stawu barkowo – obojczykowego lewego bez niestabilności z objawami subiektywnymi bólowymi po przeciążeniu, bez zaburzeń funkcji – uszczerbek w tym zakresie wynosi 5% (pkt 102 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r.);

2)  blizna oraz zniekształcenie V promienia ręki lewej na skutek złamania V kości śródręcza, bez zaburzeń funkcji ręki – uszczerbek w tym zakresie wynosi 1% (pkt 141 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r.);

3)  złamanie wyrostka rylcowatego łokciowego kości łokciowej lewej, wtórne ograniczenie ruchomości w zakresie odchylenia łokciowego, zmieniona morfologia - uszczerbek w tym zakresie wynosi 5% (pkt (...) Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r.).

Ze strony obrażeń głowy i kręgosłupa szyjnego brak jest trwałych i długotrwałych uszczerbków na zdrowiu. Powód powrócił do sprawności i w chwili badania przez biegłego ortopedę brak było istotnych ograniczeń funkcjonalnych. Doznane przez powoda obrażenia mogły wiązać się z silnymi dolegliwościami bólowymi w okresie około tygodnia (ostry okres bólowy związany z uszkodzeniem tkanek). Po tym czasie zastosowane unieruchomienie i środki farmakologiczne w wystarczający sposób zapobiegały dolegliwościom.

Dowód: pisemna opinia sądowo – lekarska z zakresu ortopedii, k. 85-87.

U P. M. w wyniku zdarzenia z dnia 28 kwietnia 2013 r. nie występują obecnie poważniejsze zaburzenia psychiczne. W chwili obecnej stan psychiczny powoda jest dobry (ale nie bardzo dobry), a samoocena stabilna. Pomimo to istnieją zagrożenia dla jego zdrowia psychicznego. Powód musiał zmienić pracę. Jest wprawdzie zadowolony z nowej pracy, ale poprzednia była dla niego prawdziwą pasją. Powód był wcześniej dyplomowanym instruktorem na siłowni, pasjonował się rolą instruktora osobistego. Zmiana pracy związana była z pewnym stresem i napięciami.

Wypadek z dnia 28 kwietnia 2013 r. powód przeszedł dość dobrze. Prawdziwym wstrząsem był dla powoda dopiero drugi wypadek motocyklowy z dnia 25 lipca 2013 r. Uszczerbek na zdrowiu psychicznym, jaki poniósł powód w wyniku wypadku z dnia 28 kwietnia 2013 r., jest znaczny, lecz trudny do określenia procentowo.

Dowód: pisemna opinia psychologiczna, k. 108-111.

W związku z przebytym wypadkiem z dnia 28 kwietnia 2013 r. powód cierpi na pourazowy zespół bólowy korzeniowy kręgosłupa szyjnego. Uraz ten stanowi 5% trwały uszczerbek na zdrowiu powoda. Rokowanie na przyszłość odnośnie stanu zdrowia powoda jest dobre. Szansa na całkowity jego powrót do zdrowia jest niepewna z uwagi na trwały uszczerbek na zdrowiu. W przyszłości nie powinny występować okresowe dolegliwości bólowe wymagające doraźnego przyjmowania leków przeciwbólowych lub interwencji chirurgicznej.

Dowód: pisemna opinia neurologiczna, k. 144-146.

Powód chodzi 5 razy w tygodniu na siłownię, używa opaski uciskowej na nadgarstek, która ogranicza jego ruchy. Przed wypadkiem ćwiczył intensywniej. Od momentu wypadku zrezygnował z zawodu trenera, aktualnie pracuje w firmie (...) jako handlowiec. Powód w chwili wypadku miał 25 lat.

Dowód: zeznania powoda, k. 180.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie częściowo.

Podstawą prawną powództwa są przepisy art. 444 § 1 kc i art. 445 § 1 kc.

W niniejszej sprawie ostatecznie z tytułu zadośćuczynienia powód domagał się zapłaty kwoty 20.000 zł z odsetkami ustawowymi od kwoty 11.000 zł od dnia 22.11.2013 r. do 31.12.2015 r. i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 01.01.2016 r. do dnia zapłaty oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 9.000 zł od dnia rozszerzenia powództwa do dnia zapłaty (k. 178). Powód domagał się również kwoty 95,44 zł tytułem kosztów leczenia.

W pierwszej kolejności zważyć należało, że Sąd nie uwzględnił podniesionego przez pozwanego zarzutu przedawnienia roszczenia o zapłatę dodatkowej kwoty 9.000 zł tytułem zadośćuczynienia. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 06 kwietnia 2011 r. (I CSK 684/09, LEX nr 951732) pozew o odszkodowanie przerywa bieg przedawnienia także dla kwoty, o jaką poszkodowany podwyższył swe żądanie w trakcie procesu wskutek ustaleń sądu dotyczących wysokości szkody. Podobne stanowisko zostało wyrażone w wyrokach Sądu Najwyższego z dnia 06 października 2016 r. (IV CSK 44/16, LEX nr 2201579) oraz z dnia 13 grudnia 2012 r. (IV CSK 142/12, LEX nr 1341697). Powyższe stanowisko tut. Sąd w całości podziela. Należało mieć na względzie, że pismem z dnia 10 lipca 2017 r. powód rozszerzył powództwo o kwotę 9.000 zł po przeprowadzeniu postępowania dowodowego w sprawie i ustaleniu przez biegłych opiniujących w sprawie co najmniej 16% uszczerbku na zdrowiu powoda (biegły z zakresu psychologii nie określił uszczerbku procentowego, wskazując jednak że uszczerbek w sferze psychicznej miał charakter znaczny). W konsekwencji należało uznać, że roszczenie zgłoszone w piśmie z dnia 10 lipca 2017 r. nie jest przedawnione, nie było to bowiem nowe roszczenie, tylko roszczenie już zgłoszone w pozwie, zaś ustalenie jego wysokości wymagało przeprowadzenia postępowania dowodwego..

Odnosząc się do żądanej kwoty zadośćuczynienia należy mieć na względzie, iż zadośćuczynienie pieniężne, o którym mowa w art. 445 § 1 kc, ma na celu przede wszystkim złagodzenie cierpień doznanych przez poszkodowanego w wyniku czynu niedozwolonego. Obejmuje ono cierpienia fizyczne w postaci bólu i innych dolegliwości oraz cierpienia psychiczne, polegające na ujemnych uczuciach przeżywanych w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała czy rozstroju zdrowia w postaci np. zeszpecenia czy wyłączenia z normalnego życia. Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie tych cierpień. Obejmuje ono wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości. Ma więc ono charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego.

Przepisy kodeksu cywilnego nie zawierają żadnych kryteriów, jakie należy uwzględniać przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego, toteż należy wziąć pod uwagę kryteria wypracowane przez judykaturę. Sąd Najwyższy wielokrotnie podkreślał, iż wysokość zadośćuczynienia uzależniona jest od całokształtu ujawnionych okoliczności, w szczególności od czasu trwania cierpień fizycznych i psychicznych, trwałości skutków wypadku, okresu trwania objawów chorobowych i ich nasilenia, wieku poszkodowanego.

Z opinii biegłego z zakresu ortopedii wynika, że w wyniku wypadku z dnia 28 kwietnia 2013 r. P. M. doznał urazu głowy, skręcenia odcinka szyjnego kręgosłupa, zwichnięcia stawu barkowo – obojczykowego lewego II/III*, złamania wyrostka rylcowatego kości łokciowej lewej oraz złamania podstawy V kości śródręcza lewego z głębokim otarciem skóry. Trwałym następstwem tych obrażeń są:

1)  zniekształcenie stawu barkowo – obojczykowego lewego bez niestabilności z objawami subiektywnymi bólowymi po przeciążeniu, bez zaburzeń funkcji – uszczerbek w tym zakresie wynosi 5% (pkt 102 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r.);

2)  blizna oraz zniekształcenie V promienia ręki lewej na skutek złamania V kości śródręcza, bez zaburzeń funkcji ręki – uszczerbek w tym zakresie wynosi 1% (pkt 141 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r.);

3)  złamanie wyrostka rylcowatego łokciowego kości łokciowej lewej, wtórne ograniczenie ruchomości w zakresie odchylenia łokciowego, zmieniona morfologia - uszczerbek w tym zakresie wynosi 5% (pkt (...) Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r.).

Ze strony obrażeń głowy i kręgosłupa szyjnego brak jest trwałych i długotrwałych uszczerbków na zdrowiu. Powód powrócił do sprawności i w chwili badania brak było istotnych ograniczeń funkcjonalnych. Doznane przez powoda obrażenia mogły wiązać się z silnymi dolegliwościami bólowymi w okresie około tygodnia, po tym czasie zastosowane unieruchomienie i środki farmakologiczne w wystarczający sposób zapobiegały dolegliwościom.

U powoda nie występują obecnie poważniejsze zaburzenia psychiczne w wyniku zdarzenia z dnia 28 kwietnia 2013 r. W chwili obecnej stan psychiczny powoda jest dobry (ale nie bardzo dobry), a samoocena stabilna. Pomimo to istnieją zagrożenia dla jego zdrowia psychicznego. Powód musiał zmienić pracę. Jest wprawdzie zadowolony z nowej pracy, ale poprzednia była dla niego prawdziwą pasją – powód był wcześniej dyplomowanym instruktorem na siłowni, pasjonował się rolą instruktora osobistego. Zmiana pracy związana była ze stresem i napięciami. Uszczerbek na zdrowiu psychicznym, jaki poniósł powód w wyniku wypadku z dnia 28 kwietnia 2013 r., jest znaczny, lecz trudny do określenia procentowo.

W związku z przebytym wypadkiem z dnia 28 kwietnia 2013 r. pod względem neurologicznym powód cierpi na pourazowy zespół bólowy korzeniowy kręgosłupa szyjnego. Uraz ten stanowi 5% trwały uszczerbek na zdrowiu powoda. Rokowanie na przyszłość odnośnie stanu zdrowia powoda jest dobre. Szansa na całkowity jego powrót do zdrowia jest niepewna z uwagi na trwały uszczerbek na zdrowiu. W przyszłości nie powinny występować okresowe dolegliwości bólowe wymagające doraźnego przyjmowania leków przeciwbólowych lub interwencji chirurgicznej.

Łączny procentowy uszczerbek na zdrowiu, jakiego doznał powód na skutek wypadku z dnia 28 kwietnia 2013 r., wyniósł co najmniej 16% (uszczerbek na zdrowiu psychicznym powoda jest znaczny, lecz trudny do określenia procentowo).

Dokonując oceny omawianych opinii sąd uznał je za rzetelne i fachowe. Biegli w sposób wyczerpujący udzielili odpowiedzi na postawione pytania, ich argumentacja jest rzeczowa, logiczna, a tym samym przekonywająca. Autorzy opinii w sposób jasny i jednoznaczny wskazali, na jakiej podstawie wyciągnęli konkretne wnioski. Opinie zostały opracowane przejrzyście, w sposób zrozumiały i pozwalający na jej weryfikację.

Ustalając wysokość zadośćuczynienia Sąd wziął zatem pod uwagę wszystkie wskazane wcześniej okoliczności – wiek poszkodowanego, zakres doznanych cierpień fizycznych i psychicznych, rodzaj i zakres doznanych obrażeń ciała, okres leczenia oraz trwałe następstwa zdrowotne.

Sąd zważył, iż zadośćuczynienie z art. 445 kc ma przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Wysokość ta jednak nie może być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa, a więc powinna być utrzymana w rozsądnych granicach (por. wyrok SN z 26.02.1962 r., 4 CR 902/61, OSNCP 1963, nr 5, poz. 107, wyrok SN z 24.06.1965 r., I PR 203/65, OSPiKA 1966, poz. 92, wyrok SN z 22.03.1978 r., IV CR 79/78, nie publ.).

W ocenie Sądu rozmiar cierpień doznanych przez poszkodowanego tak w sferze psychicznej jak i fizycznej uzasadnia przyznanie mu kwoty 17.000 zł tytułem zadośćuczynienia, o czym orzeczono w pkt I sentencji. Zdaniem Sądu, kwota ta nie jest nadmierna i jednocześnie jest wystarczająca do zrekompensowania krzywdy doznanej przez P. M..

O odsetkach ustawowych orzeczono z mocy art. 481 kc w zw. z art. 817 § 1 kc, zasądzając je od kwoty 11.000 zł od dnia 22.11.2013 r.

Powyższe rozstrzygnięcie w zakresie odsetek uzasadnione jest okolicznością, iż poszkodowany zgłosił szkodę pozwanemu w dniu 21 października 2013 r., kiedy proces leczenia powoda był już zakończony. Mając zatem na względzie wynikający z art. 817 § 1 kc i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2013 r., poz. 392) 30-dniowy termin na wypłatę świadczenia, liczony od dnia zawiadomienia o szkodzie, roszczenie odsetkowe powoda należało uwzględnić od dnia 22 listopada 2013 r. w zakresie kwoty pierwotnie dochodzonej (11.000 zł).

Jednocześnie ze względu na zmianę brzmienia przepisu art. 481 § 2 k.c., wprowadzonego z dniem 1 stycznia 2016 roku ustawą z dnia 9 października 2015 roku o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 1830), do dnia 31 grudnia 2015 roku Sąd zasądził odsetki ustawowe, zgodnie przepisem art. 481 § 2 k.c. w poprzednio obowiązującym kształcie, natomiast od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 2 k.c. w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2016 roku (art. 56 ustawy o zmianie ustawy o terminach zapłaty). Od kwoty 6.000 zł odsetki ustawowe za opóźnienie zostały zaś zasądzone od dnia rozszerzenia powództwa (tj. 10.07.2017 r.).

W pozostałym zakresie, tj. w zakresie zadośćuczynienia ponad zasądzoną kwotę oraz w zakresie odszkodowania, Sąd powództwo oddalił jako niezasadne, o czym orzekł w pkt II sentencji wyroku.

W odniesieniu do kwoty odszkodowania należało w tym miejscu wskazać, że P. M. zakupił lekarstwa na kwotę 53,99 zł oraz 41,45 zł i faktury dokumentujące ten zakup (faktura VAT nr (...) r. oraz nr (...) - k. 25-26) zostały przedłożone ubezpieczycielowi na etapie likwidacji szkody. Decyzją z dnia 08.11.2013 r. (...) przyznało powodowi m.in. kwotę 300 zł tytułem ryczałtu na koszty leczenia (decyzja z dnia 08.11.2013 r. – k. 52). W ocenie Sądu powód otrzymał już należne odszkodowanie, obejmujące wskazane wyżej wydatki, na etapie przedsądowym, brak było zatem podstaw do uwzględnienia powództwa w tym zakresie.

O kosztach procesu orzeczono w pkt III wyroku na podstawie art. 100 zd. 1 kpc, mając na względzie zasadę stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu.

Powód wygrał niniejszą sprawę w zakresie kwoty 17.000,00 zł z dochodzonej kwoty 20.095,44 zł roszczenia głównego, a więc w 85,00 % (w zaokrągleniu), przegrywając sprawę w 15,00 %, pozwany zaś wygrał sprawę w 15,00 %, przegrał zaś w 85,00 %.

Na koszty poniesione przez powoda składała się kwota 555 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, kwota 2.400,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego w wysokości wynagrodzenia radcy prawnego w stawce minimalnej za prowadzenie niniejszej sprawy, określonej na podstawie obowiązującego w dacie wniesienia pozwu § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r. Nr 490 z późn. zm.) oraz wydatkowana w całości zaliczka na biegłego w kwocie 600 zł, tj. łącznie 3.555,00 zł.

Na koszty poniesione przez pozwanego składała się kwota 2.400,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego w wysokości wynagrodzenia radcy prawnego w stawce minimalnej za prowadzenie niniejszej sprawy, określonej na podstawie § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (…) (Dz. U. z 2013 r., Nr 490 z późn. zm.) oraz kwota 17,00 zł tytułem uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, tj. łącznie 2.417,00 zł.

Zgodnie z wynikiem procesu powodowi należało się od pozwanego 85,00 % kwoty 3.555,00 zł, tj. 3.021,75 zł, pozwanemu zaś od powoda 15,00 % kwoty 2.417,00 zł, tj. 362,55 zł.

Na podstawie wskazanych wyżej przepisów, Sąd rozdzielając stosunkowo koszty procesu zasądził w pkt III wyroku od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.659,20 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Skarb Państwa poniósł tymczasowe koszty sądowe w sprawie w kwocie 815,42 zł. Na kwotę tą złożyła się część wynagrodzenia biegłych sądowych nie mająca pokrycia w zaliczce uiszczonej przez powoda.

Zgodnie z art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz. U. 2014, poz. 1025 ze zm.) w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie sąd orzeka o poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa wydatkach, stosując odpowiednio przepisy art. 113. Zgodnie zaś z art. 113 ust. 1 kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu.

Na podstawie wskazanych przepisów Sąd w pkt IV i V sentencji wyroku, zgodnie z wynikiem procesu, nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Słupsku od powoda kwotę 122,31 zł, a od pozwanego kwotę 693,11 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych pokrytych tymczasowo ze Skarbu Państwa.

W niniejszej sprawie powód nie uiścił opłaty sądowej w kwocie 450 zł od rozszerzonego powództwa.

Zgodnie z art. 130 ³ § 2 kpc jeżeli obowiązek uiszczenia lub uzupełnienia opłaty powstał na skutek rozszerzenia lub innej zmiany żądania, z innych przyczyn niż wymienione w § 1, albo po wysłaniu odpisu pisma innym stronom, a w braku takich stron - po wysłaniu zawiadomienia o terminie posiedzenia, przewodniczący wzywa zobowiązanego do uiszczenia należnej opłaty w terminie tygodnia, a jeżeli mieszka on lub ma siedzibę za granicą i nie ma w kraju przedstawiciela - w terminie nie krótszym od miesiąca. W razie bezskutecznego upływu terminu, sąd prowadzi sprawę bez wstrzymywania biegu postępowania, a o obowiązku uiszczenia opłaty orzeka w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji, stosując odpowiednio zasady obowiązujące przy zwrocie kosztów procesu.

Z uwagi na powyższe Sąd w pkt VI i VII sentencji wyroku, zgodnie z wynikiem procesu, nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Słupsku od powoda kwotę 67,50 zł, a od pozwanego kwotę 382,50 zł tytułem uzupełnienia opłaty sądowej od pozwu, której powód nie uiścił od rozszerzonego powództwa.