Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Słupsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 lutego 2017r.

Sąd Rejonowy w Słupsku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodnicząca: SSR Hanna Kaflak-Januszko

Protokolant: E. B.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 lutego 2017 r. w S. sprawy

z powództwa J. S. i D. T.

przeciwko Ubezpieczeniowemu Funduszowi Gwarancyjnemu w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego w W. solidarnie na rzecz powodów J. S. i D. T. kwotę 12.915,00 zł (dwanaście tysięcy dziewięćset piętnaście złotych 00/100) z odsetkami ustawowymi od 04.03.2015r. do 31.12.2015r. i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 01.01.2016r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego solidarnie na rzecz powodów kwotę 4.263,00 zł (cztery tysiące dwieście sześćdziesiąt trzy złote 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu.

I C 45/16

UZASADNIENIE

Powodowie J. S. i D. T. domagali się 12.915,00 zł z odsetkami ustawowymi solidarnie na swą rzecz tytułem reszty kosztów najmu pojazdu zastępczego wynikłego w konsekwencji kolizji drogowej, za skutki której odpowiedzialność ponosi pozwany ze względu na sprawcę szkody. Wierzytelność nabyli od poszkodowanych.

Pozwany Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny w W. wniósł o oddalenie powództwa, gdyż uznał 26 dniowy okres najmu pojazdu zastępczego w kwocie po 184,50 zł brutto i z tego tytułu wypłacił 4.797,00 zł. Kwestionował zasadność dalszego najmu, gdyż pismem z 30.09.2014 r. poszkodowani zostali bowiem poinformowani, że stwierdzono szkodę całkowitą oraz że dodatkowo za kolejne 14 od tego momentu dni mogą oczekiwać zapłaty za najem. Poszkodowani biernym zachowaniem przyczynili się do powstania szkody, gdyż wcześniej mogli nabyć nowy pojazd.

Zarzucił:

- nieważność umowy cesji, twierdząc, że jej treść wskazuje, iż nie dotyczy sprawcy szkody, a ubezpieczyciela, a ta ma charakter tylko akcesoryjny,

- strata powstaje dopiero po poniesieniu kosztów, a cesja została udzielona jeszcze wcześniej, więc zatem jest bezskuteczna,

- fakturę za najem wystawiono na poszkodowanych i dopiero po cesji,

- odsetek można żądać od dnia wyrokowania, gdyż wówczas sąd określi wysokość odszkodowania.

Pozwany wnosił też o przypozwanie sprawcy kolizji, ale ten nie zgłosił się do sprawy.

Sąd ustalił, co następuje:

W wyniku kolizji samochodowej 18.09.2014 r. doszło do uszkodzenia samochodu K. B. (1) i A. B. (1), której sprawca nie posiadał ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów (OC).

bezsporne

19.09.2014 r. poszkodowani przelali na powodów – jako wspólników spółki cywilnej - wierzytelność do odszkodowania w zakresie najmu pojazdu zastępczego w związku z opisaną szkodą.

dowód: umowy – k. 21-24

Za wynajem pojazdu zastępczego 2.01.2015 r. wystawiono poszkodowanym fakturę na kwotę 17.712,00 zł (96 dób od 19.09.2014 r. do 24.12.2014 r. ze stawką za jedną 184,50 zł) do zapłaty 16.01.2015 r.

dowód: faktura – k. 11, protokół przekazania pojazdu zastępczego – k. 13

Pismem z 5.01.2015 r. powodowie wezwali pozwanego do zapłaty należności zgodnie z fakturą, powołując się na umowę cesji wierzytelności.

fakt przyznany (pismo – k. 10)

Pismem z 30.09.2014 r. pozwany poinformował K. B., iż doszło do tzw. szkody całkowitej.

fakt przyznany (pismo – k. 53-54)

Pozwany wypłacił odszkodowanie z tytułu szkody całkowitej oraz 4.797,00 zł odszkodowania za najem pojazdu zastępczego za 26 dób zgodnie ze stawką podaną przez powodów, o którym poinformował pismem z 4.03.2015 r., dodając, iż zasadne jest najem do daty ustalenia szkody całkowitej i 14 dni po niej.

fakt przyznany (pismo – k. 18,41)

4.11.2014 r. poszkodowani sprzedali pozostałości uszkodzonego pojazdu za 900,00 zł.

dowód: umowa – k. 17

23.12.2014 r. poszkodowani kupili za 13.000,00 zł kolejny samochód.

dowód: umowa – k. 16

Z uszkodzonego samochodu do wykonywania codziennych obowiązków korzystała K. B.. Dlatego pojazd zastępczy był jej potrzebny zaraz po kolizji do czasu zakupu nowego samochodu, co nastąpiło niezwłocznie po uzyskaniu odszkodowania, gdyż bez tego nie miała środków na zakup. Wcześniej nie szukała pojazdu do zakupu, gdyż nieznany był czas oczekiwania na wypłatę.

dowód: zeznania K. B. – k. 85- 86, A. B. – k. 86-87

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu.

Nie budziło wątpliwości, że pozwany jest zobowiązany do zapłaty na rzecz poszkodowanych w kolizji drogowej spowodowanej przez sprawcę nie posiadającego ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych (art. 436 kc w zw. z art. 98 ust. 1 pkt. 3 lit. a ustawy z 22.05.2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych … Dz. U. Nr 124, p. (...) ze zm.).

Ustabilizowany w orzecznictwie i doktrynie jest pogląd, iż także w tym wypadku przysługuje zwrot wydatków, które są celowe i ekonomicznie uzasadnione (m.in. orz. SN III CZP 05/11), co wpisuje się w regulację odszkodowania w prawie cywilnym. Zgodnie z art. 13 ust. 2, 36 w/w ustawy odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotu objętego ubezpieczeniem (art. 361, 363 kc).

Poszkodowania ponieśli uszczerbek w swym majątku, gdyż wskutek kolizji nie mogli korzystać z pojazdu niezbędnego w wykonywaniu codziennych obowiązków i wobec tego skorzystali z wynajętego pojazdu zastępczego w okresie, gdy zostali pozbawieni dotychczasowego pojazdu, czyli od kolizji do dnia zakupu kolejnego pojazdu.

W ocenie Sądu nie można zarzucić, iż okres najmu w tej sytuacji był niezasadny. Dopiero bowiem wypłata środków wyrównywała szkodę z tytułu utraty pojazdu i umożliwiała zakup w jego miejsce kolejnego. Zakup nastąpił niezwłocznie, gdyż doświadczenie życiowe potwierdza, iż poszkodowani mogli mieć problem z wcześniejszym zakupem, uzgadniając późniejszy termin zapłaty. Podobnie usprawiedliwione jest wyjaśnienie, że niepewność co do momentu zapłaty utrudniała, a nawet uniemożliwiała poczynienie uzgodnień w sprawie zakupu nowego pojazdu. Zatem i tu Sąd podziela przywołane przez powodów orzeczenie SN III CZP 76/13. Stąd też nie można zarzucać braku działań na rzecz niwelowania szkody.

Przy tym fakt, iż faktura nie została zapłacona, nie niweczy faktu, że powstała ujęta w niej wierzytelność, wymagalna wobec określenia terminu zapłaty (powstało zatem pasywo obciążające majątek).

W ocenie Sądu doszło do cesji wierzytelności na podstawie art. 509 kc i nawet pośrednio z zeznań świadków wynikało, iż obecnie wierzycielami są powodowie. Zdaniem Sądu treść cesji, a tym samym i jej zakres (wola, by powodowie weszli w sytuację prawną poszkodowanych w kolizji) wynikała z treści cesji (nic nie wskazywało, by poprzez dość typową redakcję tekstu usiłowano zawęzić zakres przekazanych praw, powstałych wskutek kolizji; niewątpliwie poszkodowani w ten sposób oczekiwali, że wskutek cesji ich uszczerbek w całości zostanie wyrównany, w tym powodowie uzyskają równoważność tego, co oni sami by uzyskali). Dodać także należy – wobec analizowanych w sprawie zarzutów - iż faktura wykazała wysokość wierzytelności, a cesja wcześniej dotyczyła w ogóle wierzytelności z tytułu odszkodowania wynikłego z kolizji.

Okoliczności sprawy w dużej mierze nie budziły sporu, który dotyczył przede wszystkim oceny prawnej. Dodać jednak należy, iż dowody nie były kwestionowane, także Sąd uznał je za wiarygodne. Świadkowie zeznawali poniekąd „ w swojej sprawie”, ale ich zeznania nie brzmiały pokrętnie.

Wobec powyższego należało orzec jak w sentencji, zwł. iż wyliczenie matematyczne odszkodowania także nie było podważone. O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 kc przy uwzględnieniu art. 14 ust. 1 w/w ustawy, zwł. iż termin wynikający z wezwania pozwanego do zapłaty w toku likwidacji szkody i w oparciu o omówione także w sprawie dokumenty, nie budził wątpliwości. Dlatego nie było podstaw, by w tej sprawie odsetki naliczać dopiero od dnia wyrokowania. Niewspółmierność wartości pojazdu i kosztu najmu nie miała wpływu na rozstrzygnięcie, zwłaszcza że była tylko konsekwencją długotrwałości postępowania likwidacyjnego.

Obowiązek zapłaty orzeczono solidarnie, gdyż powodowie nabyły cesję wspólnie, był to zatem wspólny składnik ich majątku, co nie budziło sporu w sprawie (art. 860 i n. w zw. z art. 367 kc).

O kosztach rozstrzygnięto na podstawie art. 98 kpc z uwzględnieniem § 2 pkt. 5 rozporządzenia z 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych …– /Dz.U. 05.1804 w wersji sprzed nowelizacji/ .