Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Słupsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 stycznia 2016 roku

Sąd Rejonowy w Słupsku I Wydział Cywilny

w składzie następującym :

Przewodniczący: SSR Joanna Kończyk

Protokolant: A. K.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 stycznia 2016 roku w S. sprawy

z powództwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko M. J.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego M. J. na rzecz powoda (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 2.038,08 zł (dwa tysiące trzydzieści osiem złotych i 08/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 07.05.2015r. do dnia 31.12.2015r. oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 01.01.2016r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego M. J. na rzecz powoda (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 647,00 zł (sześćset czterdzieści siedem złotych i 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 1872/15

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka Akcyjna w W., reprezentowany przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniósł o zasądzenie od M. J. kwoty 2.038,108 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 07.05.2015 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie na jego rzecz zwrotu kosztów procesu. Uzasadniając żądanie pozwu powód wskazał, że pozwany zawarł z nim umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych nr (...). Pozwany nie wywiązał się z przyjętych w umowie zobowiązań. Powód naliczył karę umowną zgodnie z zaakceptowanymi przez pozwanego przy zawarciu umowy warunkami oferty promocyjnej za czas będący różnicą pomiędzy przyjętym przez pozwanego okresem zobowiązania niepieniężnego, a faktycznie spełnionym zobowiązaniem niepieniężnym. Powód za wykonane usługi dla pozwanego wystawił faktury, których on nie zapłacił. Wezwał więc pozwanego do zapłaty należności wynikającej z umowy, ale mimo wezwania pozwany nie uregulował żądanej kwoty.

Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie nakazem zapłaty wydanym w elektronicznym postępowaniu upominawczym z dnia 22.05.2015r., sygn. VI Nc-e 825104/15 nakazał pozwanemu zapłacić całe roszczenie dochodzone przez powoda. Pozwany wniósł skutecznie sprzeciw od nakazu zapłaty. Postanowieniem z dnia 15.06.2015r. przekazano sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w S. .

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany M. M., reprezentowany przez pełnomocnika w osobie ojca J. J., podniósł, że do pozwu nie zostały dołączone faktury wraz dowodami ich doręczenia. Tym samym zakwestionował fakt ich otrzymania. Nadto wskazał, że powód nie udowodnił należności, których domagał się od niego, co do zasady i wysokości. W szczególności nie udowodniono podstawy i terminów do naliczania odsetek. Zakwestionował również zasadę oraz wysokość naliczania kary umownej, gdyż powód nie wykazał, aby warunki zaproponowane pozwanemu miały promocyjny charakter. W ocenie pozwanego stanowiło to jedynie hasło marketingowe. Nadto podniósł, że powód w związku z działaniami pozwanego nie poniósł żadnej szkody, co wyklucza dochodzenie kary umownej. Wskazał, że działania powoda w związku z dochodzoną karą umowną i innymi należnościami są sprzeczne z zasadami współżycia społecznego ze względu na to, że pozwany jest osobą niepełnosprawną, nie może znaleźć pracy i pozostaje na utrzymaniu rodziców.

W piśmie z dnia 01.12.2015 r. pełnomocnik powoda zwrócił uwagę na fakt, że pozwany własnoręcznym podpisem potwierdził, iż zapoznał się i zaakceptował Regulamin Świadczenia Usług (...), Cennik oraz Warunki Oferty Promocyjnej. Podkreślił, że pozwany nie negował zasadności przesłania na jego adres faktur i wezwań do zapłaty oraz nie składał reklamacji odnośnie jakości świadczonych usług telekomunikacyjnych. Powód poinformował w piśmie wypowiadającym umowę, iż istnieje możliwość anulowania wypowiedzenia przez zapłatę jedynie należności wynikających z niezapłaconych faktur wraz z odsetkami. Nadto wskazał, że możliwość żądania kary umownej należnej powodowi od pozwanego określa ustawa z dnia 16.07.2004 r. Prawo telekomunikacyjne.

Na rozprawie w dniu 4 grudnia 2015 r. pełnomocnik pozwanego oświadczył, że nie kwestionuje faktu doręczenia faktur i uznaje powództwo w części nie obejmującej kary umownej. Strona pozwana zakwestionowała wysokość kary umownej.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 09 lipca 2014 r. M. M. zawarł z (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych na czas oznaczony w ramach taryfy: R. (...). W umowie zastrzeżono: w przypadku naruszenia przez Abonenta postanowień Umowy, w szczególności w zakresie obowiązku ponoszenia przez Abonenta opłat, Operator może rozwiązać Umowę w każdym czasie ze skutkiem natychmiastowym po uprzednim wezwaniu Abonenta do zaprzestania naruszeń lub usunięcia ich skutków i bezskutecznym upływie wyznaczonego Abonentowi w tym celu terminu (10.3).

dowód: odpis umowy k. 18-22

W warunkach oferty promocyjnej zastrzeżono: zobowiązanie niepieniężne do utrzymania aktywnej Karty SIM w T-M. przez czas oznaczony obowiązywania umowy (6.2.1), zobowiązanie pieniężne do uiszczania opłaty abonamentowej oraz do uiszczania opłat za Usługi (...) i inne usługi świadczone przez Operatora zgodnie z Warunkami niniejszej Oferty Promocyjnej oraz Cennikiem taryf Rodzinnych, które stanowią załącznik do Kontraktu Głównego (6.2.2), w przypadku naruszenia przez Abonenta zobowiązania, o którym mowa w pkt 6. 2.1 Abonent będzie zobowiązany na pisemne żądanie Operatora do naprawienia szkody poprzez zapłatę kary umownej. Maksymalna wysokość kary umownej określona jest w Kontrakcie Głównym. Obowiązek naprawienia szkody wynika ze (a) zgodnego zamiaru Stron, o którym mowa w pkt. 6.1 i (b) przyznania Abonentowi ulgi związanego z zawarciem Umowy. Kara umowna dochodzona przez Operatora nie może przekroczyć kwoty 1.900 zł, jak również wartości ulgi przyznanej Abonentowi, pomniejszonej o proporcjonalną wartość tej ulgi za okres od dnia zawarcia Umowy do dnia jej rozwiązania (6.3). Do naruszenia przez Abonenta zobowiązania niepieniężnego wskazanego w pkt. 6.2.1. dojdzie w wyniku rozwiązania Umowy przez Abonenta przed upływem czasu oznaczonego, na który Umowa została zawarta lub rozwiązania jej przez Operatora z winy Abonenta przed upływem tego czasu w przypadkach wskazanych w ppkt 10.3 lub ppkt 10.4 4 Kontraktu Głównego (m.in. w przypadku utracenia przez Abonenta Karty SIM oraz nie wykonywania związanych z tym obowiązków określonych § 8 pkt 2 i 3 (...))

dowód: odpis Warunków Oferty Promocyjnej „Oferta C. bez telefonu w T-M. na 24 miesiące” k. 23-24

W regulaminie świadczenia usług telekomunikacyjnych na rzecz abonentów T-M. w Opłaty § 11 wskazano:

1. Abonent jest zobowiązany terminowo uiszczać opłaty za Usługi (...).

2. Operator pobiera opłaty zgodnie z Umową, w tym w zakresie i w wysokości określonej w Cenniku, obowiązującym Abonenta w dniu wykonania Usługi (...).

3. Opłaty za połączenia są naliczane od chwili zgłoszenia się wywołanego numeru do chwili zakończenia połączenia. Sposób naliczania opłat za połączenia jest podany w Cenniku, a także na stronie internetowej www.(...).

4. W przypadku, gdy Operator umożliwił Abonentowi korzystanie z sieci operatorów zagranicznych, dane niezbędne do wystawienia Faktury, a w szczególności wykaz zarejestrowanych połączeń Operator otrzymuje od operatora zagranicznego.

5. O ile w Umowie nie postanowiono inaczej, Abonament jest płatny z góry za każdy Cykl Rozliczeniowy, z wyjątkiem pierwszego Abonamentu oraz przypadku, gdy w chwili wystawiania Faktury świadczenie wszelkich Usług (...) jest zawieszone. W tych przypadkach Abonament jest naliczany proporcjonalnie do czasu, w którym Operator pozostawał w gotowości do świadczenia Usług (...) i jest płatny z dołu.

6. W przypadku rozwiązania Umowy ze skutkiem natychmiastowym lub zawieszenia świadczenia wszelkich Usług (...) w trakcie cyklu Rozliczeniowego, Abonament zostanie pomniejszony proporcjonalnie do czasu, w którym Operator pozostawał w gotowości do świadczenia Usług (...) w tym Cyklu Rozliczeniowym.

7. Od opłat zwolnione są połączenia z numerami alarmowymi. Zwolnienia od opłat, nie obejmują połączeń do służb powołanych do niesienia pomocy oraz zwalczania zaraźliwych chorób ludzi, zwierząt i roślin, kierowanych na numery inne niż numery alarmowe.

8. Operator zastrzega sobie prawo do zmiany Cennika, w szczególności do zmiany cen Usług (...), w trakcie trwania Umowy z zachowaniem warunków określonych w przepisach powszechnie obowiązującego prawa i Umowy.

dowód: odpis Regulaminu Świadczenia Usług (...)na rzecz abonentów T-M. k. 25-28

(...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wypowiedziała M. M. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych i wezwała do zapłaty kwoty 1.950,21 zł do dnia 05.12.2014 r. Nadto podała M. M. warunki odstąpienia od wypowiedzenia umowy, a miały nimi być zapłata za zaległe faktury wraz z odsetkami kwoty 329,88 zł w terminie do dnia 05.12.2014 r. Oprócz tego poinformowała, że w przypadku nie uregulowania należności przez pozwanego będzie mogła przekazać dane o jego zadłużeniu do Biura (...).

dowód: pisma T-M. z dnia 31.10.2014 r. k.31-32, k.29-30

Należności M. M. wynikające z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych określone zostały fakturami:

1)  nr (...) na kwotę 156,73 zł płatna do dnia 31.08.2014 r. wraz z niedopłatą na kwotę 41,88 zł,

2)  nr (...) na kwotę 107,70 zł płatna do dnia 01.10.2014 r. wraz z niedopłatą na kwotę 156,73 zł,

3)  nr (...) na kwotę 63,01 zł płatna do dnia 31.10.2014 r. wraz z niedopłatą na kwotę 264,43 zł,

dowód: faktury T-M. k. 33-34, k.35-36, k.37

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w całości.

Dochodzone pozwem roszczenie powstało w związku z umową o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Umowa ta regulowana jest przepisami ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz.243 ze zm.) Stosuje się do niej również przepisy kodeksu cywilnego.

Pełnomocnik pozwanego uznał dług w części, która nie dotyczyła kary umownej. Natomiast nie kwestionował już – tak jak w sprzeciwie- faktu doręczenia pozwanemu faktur za usługi powoda.

Sąd zważył, iż zgodnie z art. 213 § 2 kpc sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa.

W niniejszej sprawie brak było podstaw dla stwierdzenia, iżby uznanie powództwa w części przez pozwanego godziło w jakikolwiek przepis prawa, zmierzało do jego obejścia, czy byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.

Uznanie powództwa będące aktem dyspozytywnym obejmuje zarówno okoliczności faktyczne, jak i podstawę prawną danej sprawy, tzn. zespół obowiązujących przepisów, na podstawie których sąd ma wydać rozstrzygnięcie (wyrok SN z 09.11.2011 r., II CSK 671/10).

Pełnomocnik powoda zakwestionował roszczenie powoda co do żądania kary umownej. Wywodził, że żądanie roszczenia narusza zasady współżycia społecznego oraz powód nie poniósł żadnej szkody, a to z kolei uniemożliwia dochodzenie kary umownej.

Norma art. 57 ust. 6 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne stanowi, iż w przypadku zawarcia umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, w tym o zapewnienie przyłączenia do publicznej sieci telekomunikacyjnej, związanego z ulgą przyznaną abonentowi, wysokość roszczenia z tytułu jednostronnego rozwiązania umowy przez abonenta lub przez dostawcę usług z winy abonenta przed upływem terminu, na jaki umowa została zawarta, nie może przekroczyć wartości ulgi przyznanej abonentowi pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania. Roszczenie nie przysługuje w przypadku rozwiązania przez konsumenta umowy przed rozpoczęciem świadczenia usług, chyba że przedmiotem ulgi jest telekomunikacyjne urządzenie końcowe. Norma art. 57 ust. 6 ustanawia zakres odpowiedzialności odszkodowawczej abonenta za niewykonanie umowy, bowiem rozwiązanie umowy przed upływem ustalonego terminu stanowi niewykonanie umowy (zob. wyrok SA w Warszawie z 18 maja 2007 r., VI ACa 13/07, LEX nr 470331). Z przepisu tego wynika bowiem możliwość dochodzenia roszczeń przez operatora, w przypadkach w nim przewidzianych, przy czym roszczenie nie może być utożsamiane z dochodzeniem w każdym wypadku kary umownej.

Zgodnie z treścią art. 6 kc oraz art. 232 kpc ciężar dowodu faktu spoczywa na stronie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. „Samo twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności (art. 227 kpc) powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą.” (wyrok Sądu Najwyższego z 22 listopada 2001r., I PKN 660/00, Wokanda 2002, nr 7-8, poz. 44).

Pełnomocnik pozwanego podniósł zarzut z art. 5 k.c. wskazując, że domaganie się przez powoda zapłaty kary umownej jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, bowiem powód nie poniósł żadnej szkody. W judykaturze panuje pogląd, że wykluczona jest możliwość zmniejszenia kary umownej w drodze podniesienia zarzutu nadużycia prawa (art. 5). Miarkowanie kary umownej wyklucza zastosowanie konstrukcji nadużycia prawa, tym bardziej że nadużycie prawa nie może prowadzić do zmniejszenia (lub zniweczenia) przysługującego komuś prawa. Posłużenie się tego typu zarzutem nie powoduje zmniejszenia kary umownej ani wygaśnięcia roszczenia powoda o jej zapłatę. (W. B., Zastrzeżenie kary..., s. 17).

Sąd podzielił ten pogląd i uznał zarzut pełnomocnika pozwanego za bezzasadny. Pełnomocnik pozwanego nie wskazał, jakie zasady współżycia społecznego miałyby zostać naruszone przez powoda. Zważyć należy, iż przez odwoływanie się do klauzul generalnych przewidzianych w art. 5 kc nie można podważać pośrednio mocy obowiązujących przepisów prawa.

Nadto Sąd dostrzegł, że umowa o usługi telekomunikacyjne została podpisana z pozwanym posiadającym pełną zdolność do czynności prawnych, a jego sytuacja zarówna prawna, jak i faktyczna po zawarciu umowy, w trakcie jej trwania i po jej rozwiązaniu nie uległa zmianie.

W ocenie Sądu powód w całej rozciągłości udowodnił twierdzenia pozwu dotyczące żądania od pozwanego kary umownej. Powód dowiódł, ze wypowiedział skutecznie pozwanemu umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 9 lipca 2014 r., a następnie, iż wezwał pisemnie pozwanego do zapłaty za wykonane usługi wyznaczając mu w tym celu odpowiedni termin. Również wykazał, że skutecznie wypowiadając pozwanemu łączącą strony umowę był uprawniony do naliczenia kary umownej. Potwierdził także, że kara umowna została naliczona przez powoda zgodnie z przywołaną wyżej normą art. 57 ust. 6 ustawy Prawo telekomunikacyjne.

Wobec powyższego w oparciu o postanowienia łączącej strony umowy oraz art. 57 ust. 6 ustawy Prawo telekomunikacyjne Sąd orzekł, jak w pkt I wyroku.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 56 ustawy z dnia 09.10.2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2015.1830).

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., statuującego zasadę odpowiedzialności za wynik procesu w odniesieniu do kosztów i zobowiązującego stronę przegrywająca do zwrotu kosztów postępowania stronie wygrywającej. Pozwany przegrał proces w całości stąd kosztami procesu należało obciążyć jego w całości. Na koszty powoda składają się opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł, opłata sądowa od pozwu w kwocie 30,00 zł, oraz koszty zastępstwa procesowego w wysokości 600,00 zł, ustalone w oparciu o § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (j. t. Dz. U. 2014.490) w zw. § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 202015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2015.1804) -do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie rozporządzenia stosuje się przepisy dotychczasowe do czasu zakończenia postępowania w danej instancji – łącznie 647,00 zł.