Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Słupsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 października 2017 r.

Sąd Rejonowy w Słupsku, I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSR Lidia Staśkiewicz

Protokolant: P. M.

po rozpoznaniu w dniu 20 października 2017 r. w Słupsku

na rozprawie

sprawy z powództwa J. W.

przeciwko Towarzystwu (...) spółce akcyjnej w W.

o zapłatę

1.  oddala powództwo,

2.  zasądza od powódki J. W. na rzecz pozwanego Towarzystwa (...) spółki akcyjnej w W. kwotę 1.717,00 zł (tysiąc siedemset siedemnaście złotych, 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 1.200 zł (tysiąc dwieście złotych, 00/100) tytułem kosztów zastępstwa procesowego;

3.  nakazuje pobrać od powódki J. W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Słupsku kwotę 167,77 zł (sto sześćdziesiąt siedem złotych, 77/100) tytułem zwrotu wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

Sygn. akt I C 1973/15

Powódka J. W. wniosła o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 5.122,10 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 07 kwietnia 2015 r. do dnia zapłaty i kosztami postępowania.

W uzasadnieniu powódka podała, że stanowiący jej własność samochód osobowy marki V. (...) o nr rej. (...) uległ uszkodzeniom w wyniku kolizji drogowej z dnia 06 marca 2015 r., zaś sprawca kolizji ubezpieczony był w zakresie odpowiedzialności cywilnej u pozwanego. Pozwany na podstawie sporządzonej kalkulacji ustalił koszty naprawy uszkodzonego pojazdu na kwotę 3.290,13 zł i taką kwotę wypłacił powódce tytułem odszkodowania. W ocenie powódki pozwany bezpodstawnie zaniżył odszkodowanie poprzez obniżenie wartości części zamiennych o 60%, zastosowanie części alternatywnych zamiast oryginalnych, pominięcie lakierowania listwy zderzaka tylnego oraz zaniżenie stawek za roboczogodziny. Powódka oszacowała koszty naprawy na kwotę 8.412,23 zł. W toku postępowania likwidacyjnego pozwany podtrzymał swoje stanowisko, odmawiając dopłaty odszkodowania.

Pozwany Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna w W. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

Nie kwestionując faktu uszkodzenia samochodu powódki, ani nie negując, że z tytułu umowy OC zawartej ze sprawcą zdarzenia zobowiązany jest do naprawienia powstałej szkody, pozwany podniósł, iż wypłacona kwota odszkodowania w wysokości 3.290,13 zł pozwala na przywrócenie pojazdu powódki do stanu sprzed kolizji i wypłacone powódce odszkodowanie w pełni zrekompensowało szkodę w pojeździe na skutek zdarzenia z dnia 06 marca 2015 r. Pozwany podtrzymał nadto swoje stanowisko w zakresie braku związku przyczynowego między uszkodzeniem wzmacniacza a kolizją. Zakwestionował również datę początkową, od której powódka domagała się naliczania odsetek ustawowych.

W piśmie procesowym z dnia 24 marca 2016 r. (k. 62 i nast.) pozwany podniósł, że w świetle ujawnienia faktu zbycia pojazdu przez powódkę, rzeczywista szkoda, jaką poniosła wyraża się w różnicy pomiędzy wartością pojazdu w stanie sprzed zdarzenia a kwotą uzyskaną z tytułu jego zbycia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 06 marca 2015 r. doszło do kolizji, w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd marki V. (...) o nr rej. (...) należący do J. W.. Sprawca kolizji był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej w Towarzystwie (...) S.A. z siedzibą w W., gdzie powódka zgłosiła szkodę.

Bezsporne.

Ubezpieczyciel sporządził kosztorys wysokości szkody w pojeździe, ustalając koszt przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody na kwotę 3.290,13 zł brutto.

Bezsporne.

Decyzją z dnia 26 marca 2015 r. ubezpieczyciel przyznał powódce odszkodowanie w wysokości 3.290,13 zł.

Bezsporne, nadto dowód: decyzja z dnia 26.03.2015 r. – k. 37.

W piśmie z dnia 08 kwietnia 2015 r. pełnomocnik J. J. S. – wezwał (...) S.A. do dopłaty odszkodowania w kwocie 5.122,10 zł wskazując, że ustalone odszkodowanie zostało bezpodstawnie zaniżone.

Pismem z dnia 29 kwietnia 2015 r. ubezpieczyciel podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Bezsporne, nadto dowód: przedsądowe wezwanie do zapłaty z dnia 08 kwietnia 2015 r. k. 8-13, kalkulacja naprawy 100- (...) – k. 14-18, pismo (...) S.A. z dnia 29.04.2015 r. – k. 19.

Z uwagi na okoliczność, iż samochód J. W. był wyposażony w lakierowaną lewą listwę zderzaka tylnego, celowe i uzasadnione koszty przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody z dnia 06 marca 2015 r. wyniosły 8.691,93 zł brutto.

Wartość rynkowa samochodu bezpośrednio przed szkodą była zbliżona do kwoty 13.900 zł brutto.

Dowód: pisemna opinia biegłego sądowego J. Z. k. 82-101, pisemna opinia uzupełniająca biegłego sądowego J. Z. k. 125-134, dokumentacja fotograficzna – k. 108.

Po kolizji z dnia 06 marca 2015 r. pojazd V. (...) o nr rej. (...) został sprzedany w dniu 16 czerwca 2015 r. za kwotę 11.500 zł.

Dowód: umowa komisowa nr (...) – k. 60, faktura Nr (...) – k. 61.

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie zebranych w aktach sprawy dokumentów, którym dał wiarę w pełni wobec niekwestionowania ich przez strony i braku podstaw do zakwestionowania ich prawdziwości przez Sąd z urzędu.

Sąd oparł się na opinii podstawowej i uzupełniającej biegłego J. Z., które zasługują na wiarę w całości. Opinie zostały sporządzone przez biegłego, będącego specjalistą dysponującym odpowiednim wykształceniem i praktyką w zakresie będącym przedmiotem opinii. Analiza treści opinii biegłego pozwala na uznanie, że są one wyczerpujące, spójne i rzetelne. Biegły w sposób przekonujący uzasadnił swoje stanowisko wskazując przeprowadzone czynności i przesłanki, na których się oparł. Proces dochodzenia biegłego do wniosków stanowiących konkluzje opinii był przedstawiony w sposób logiczny i nie budzący wątpliwości Sądu.

Sąd nie dał wiary zeznaniom powódki J. W. na okoliczność naprawy pojazdu i poniesionych w związku z tym kosztów. W ocenie Sądu zeznania te są niewystarczające, by wykazać fakt naprawy pojazdu oraz jej koszt.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu.

W niniejszej sprawie powódka dochodziła uzupełniającego odszkodowania za szkodę majątkową w postaci uszkodzenia pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...) w wyniku wypadku z dnia 06 marca 2015 r.

Pozwany uznał swoją odpowiedzialność za przedmiotowe zdarzenie co do zasady, kwestionując dochodzone przez powódkę roszczenie co do wysokości. W świetle ujawnienia w toku sprawy faktu zbycia pojazdu przez powódkę, powód podnosił, że rzeczywista szkoda, jaką poniosła powódka, wyraża się w różnicy pomiędzy wartością pojazdu w stanie sprzed zdarzenia a kwotą uzyskaną z tytułu jego zbycia. Przedmiotem rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie było zatem ustalenie wysokości należnego powódce odszkodowania.

Przystępując do oceny poruszanych w niniejszym postępowaniu kwestii należało w pierwszej kolejności zważyć, iż stosownie do treści art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Zakres odpowiedzialności ubezpieczyciela z umowy ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych odpowiada co do zasady ogólnej konstrukcji z art. 822 kc i art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2013, poz. 392 z późn. zm.). W ustawie tej postanowiono, że odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej.

Sąd zważył także, że wysokość odszkodowania powinna być ustalona według reguł określonych w art. 363 k.c. Określenie pojęć „szkody” i „odszkodowania” w razie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń za szkody wyrządzone ruchem pojazdów mechanicznych, następuje na gruncie kodeksu cywilnego, bowiem zakład ubezpieczeń z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu ponosi co do zasady odpowiedzialność w granicach odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody.

Zgodnie z przepisem art. 361 § 1 k.c., zobowiązany do naprawienia szkody ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego wynikła szkoda, co oznacza, że zakres jego odpowiedzialności wyznaczają granice tzw. adekwatnego (normalnego, typowego) związku przyczynowego między zdarzeniem wyrządzającym szkodę a samą szkodą. W myśl przepisu art. 361 § 2 k.c., statuującego zasadę kompensacyjnego charakteru odszkodowania, w tychże granicach naprawienie szkody obejmuje straty, które poniósł poszkodowany oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Dla spełnienia swej roli wysokość odszkodowania powinna pokrywać wszelkie celowe i uzasadnione ekonomicznie wydatki niezbędne dla przywrócenia stanu poprzedniego uszkodzonego pojazdu. Podkreślenia wymaga fakt, iż dla ustalenia wysokości odszkodowania i jego wypłaty irrelewantnym jest fakt, czy poszkodowany w rzeczywistości dokonał naprawy. Utrwalony w orzecznictwie jest pogląd przesądzający o tym, iż szkoda do której naprawienia zobowiązany jest sprawca, istnieje niezależnie od dokonania naprawy (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 16 maja 2012 r., V CKN 1273/00, LEX 55515) .

Ustalając w niniejszej sprawie zakres uszkodzeń pojazdu powódki, koszt przywrócenia pojazdu do stanu sprzed kolizji oraz wartość pojazdu przed kolizją, Sąd oparł się na dowodzie z pisemnej opinii biegłego J. Z.. Biegły zaopiniował, że – z uwagi na okoliczność, iż samochód J. W. był wyposażony w lakierowaną lewą listwę zderzaka tylnego – celowe i uzasadnione koszty przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody z dnia 06 marca 2015 r. wyniosły 8.691,93 zł brutto. Wartość rynkowa samochodu bezpośrednio przed szkodą była zbliżona do kwoty 13.900 zł brutto.

Jednocześnie Sąd ustalił – na podstawie dokumentu w postaci umowy komisowej z dnia 02 maja 2015 r. (k. 60) i faktury VAT z dnia 16 czerwca 2015 r. (k. 61) – że w krótkim czasie po kolizji, powódka sprzedała auto za kwotę 11.500 zł. Rację ma przy tym strona pozwana twierdząc, że powódka nie wykazała w toku niniejszego postępowania, że pojazd naprawiła i jaką kwotę zapłaciła z tego tytułu. Ciężar dowodu powyższych okoliczności spoczywał na stronie powodowej, która – oprócz dowodu z przesłuchania powódki – nie zaoferowała żadnych innych dowodów.

Ustalenia te doprowadziły Sąd do powzięcia przeświadczenia, iż wysokość szkody w tej konkretnie sprawie, rozumianej jako różnica między obecnym stanem majątkowym a tym stanem, jaki zaistniałby, gdyby nie nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę, określała kwota 2.400 zł (13.900 zł – 11.500 zł). Skoro powódka sprzedała auto (nie wykazując przy tym, iż auto naprawiła) i uzyskała kwotę 11.500 zł, to nie można było przyjąć – zdaniem Sądu – że wysokość szkody w tej sprawie winna być mierzona kosztem przywrócenia auta do stanu sprzed kolizji. Wypłata tych kosztów w kwocie 8.691,93 zł brutto powiększona o kwotę 11.500 zł uzyskaną już przez powódkę ze sprzedaży uszkodzonego po kolizji samochodu prowadziłaby do zwiększenia stanu majątku powódki w stosunku do stanu niezakłóconego kolizją, a określonego wartością auta przed szkodą na kwotę 13.900 zł.

Mając to wszystko na uwadze, Sąd przyjął, że odszkodowanie należne powódce w tym stanie faktycznym wynosi 2.400 zł brutto. Skoro jednak ubezpieczyciel wypłacił powódce kwotę 3.290,13 zł powództwo podlegało oddaleniu, o czym orzeczono w pkt 1 wyroku.

O kosztach procesu orzeczono w pkt 2 wyroku na podstawie art. 98 k.p.c.

Na koszty poniesione przez pozwanego składały się: kwota 1.200,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego w wysokości wynagrodzenia radcy prawnego w stawce minimalnej za prowadzenie niniejszej sprawy, określonej na podstawie obowiązującego w dacie wniesienia pozwu (10.09.2015 r.) § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. Nr 1804 z późn. zm.); kwota 17,00 zł tytułem uiszczonej przez powoda opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz kwota 600 zł wydatkowana na wynagrodzenie biegłego; tj. łącznie 5.924,00 zł.

Na koszty poniesione przez pozwanego składały się: kwota 4.800,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego w wysokości wynagrodzenia radcy prawnego w stawce minimalnej za prowadzenie niniejszej sprawy, określonej na podstawie obowiązującego w dacie wniesienia pozwu (17.05.2016 r.) § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r. Nr 490 z późn. zm.); kwota 17,00 zł tytułem uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz wydatkowana w całości zaliczka na poczet opinii biegłego w kwocie 500 zł, tj. łącznie 1.717,00 zł.

Skarb Państwa poniósł tymczasowe koszty sądowe w sprawie w kwocie 167,77 zł. Na kwotę tą złożyła się część wynagrodzenia biegłego sądowego nie mająca pokrycia w zaliczkach uiszczonych przez strony.

Zgodnie z art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz. U. 2016, poz. 623 ze zm.) w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie sąd orzeka o poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa wydatkach, stosując odpowiednio przepisy art. 113. Zgodnie zaś z art. 113 ust. 1 kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu.

Na podstawie wskazanych przepisów Sąd w pkt 3 sentencji wyroku, zgodnie z wynikiem procesu, nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa od powódki kwotę 167,77 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych pokrytych tymczasowo ze Skarbu Państwa.