Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Słupsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 kwietnia 2018 roku

Sąd Rejonowy w Słupsku I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Katarzyna Niemczyk

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Monika Kaniowska

po rozpoznaniu w dniu 29 marca 2018 roku w Słupsku

na rozprawie

sprawy z powództwa Miasta S.

przeciwko M. B. i O. B.

o eksmisję z lokalu mieszkalnego

  I. nakazuje pozwanym M. B. i O. B., aby opuścili, opróżnili i wydali powodowi Miastu S. lokal mieszkalny numer (...) położony w budynku numer (...) przy ulicy (...) w S.;

  II. orzeka, że obojgu pozwanym przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego od Miasta S.;

  III. nakazuje wstrzymanie wykonania punktu pierwszego wyroku do czasu złożenia pozwanym przez Miasto S. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego;

  IV. zasądza od pozwanej M. B. na rzecz powoda kwotę 440,00 zł (czterysta czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

e sygn. akt I C 3734/17

UZASADNIENIE

Powód Miasto S. , reprezentowany przez radcę prawnego, wniósł pozew przeciwko M. B. domagając się zobowiązani pozwanej do opróżnienia, opuszczenia i wydania lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w S. w budynku nr (...) przy ulicy (...).

W uzasadnieniu powołał się na to, że pismem z dnia 30.07.2015 roku powód wypowiedział pozwanej umowę najmu lokalu mieszkalnego. W związku z tym od dnia 1.03.2016 roku pozwana zajmuje lokal, stanowiący własność powoda, bez tytułu prawnego.

Pozwana M. B. na rozprawie w dniu 15.02.2018 roku oświadczyła, że nie zgadza się z żądaniem eksmisji. Podała, że około 10 lat temu wyjechała poza granice kraju, natomiast w czerwcu 2016 roku wróciła do Polski i chce mieszkać w tym mieszkaniu. M. B. powołała się na to, że poczyniła nakłady na to mieszkanie, remontując je. Poza tym chciałaby w nim pozostać z uwagi na bliskie sąsiedztwo swojej rodziny.

Postanowieniem z dnia 15.02.2018 roku sąd wezwał do udziału w sprawie w charakterze pozwanego O. B. (k. 29).

Sprawująca władzę rodzicielską w imieniu małoletniego pozwanego O. B., matka M. B., nie zgodziła się w imieniu małoletniego z żądaniem pozwu, podając, że syn uczy się w Wielkiej Brytanii, ale do przedmiotowego mieszkania przyjeżdża na wakacje, ferie i święta. Tu też znajdują się rzeczy syna (pismo z dnia 19.02.2018 roku k. 34).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pismem z dnia 30.07.2015 roku Miasto S. oświadczyło, że wypowiada M. B. umowę najmu lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ulicy (...) za sześciomiesięcznym okresem wypowiedzenia. Wskazano, że bieg wypowiedzenia rozpoczyna się od dnia 1.09.2015 roku, a kończy z upływem dnia 29.02.2016 roku. W piśmie podano, że przyczyną wypowiedzenia jest niezamieszkiwanie najemcy przez okres dłuższy niż 12 miesięcy.

(dowód w aktach lokalowych: wypowiedzenie umowy najmu lokalu mieszkalnego)

O. B. urodził się (...).

M. B. i O. B. nie mieszkają w lokalu nr (...) przy ulicy (...) w S. od około 10 lat.

W czerwcu 2016 roku M. B. wróciła do Polski i aktualnie mieszka w lokalu przy ulicy (...).

O. B. uczy się w szkole średniej w Wielkiej Brytanii.

M. B. i O. B. nie mają możliwości zamieszkania w innym lokalu.

(bezsporne)

M. B. jest zarejestrowana jako osoba bezrobotna.

(dowód: karta rejestracyjna bezrobotnego k. 38)

Miasto S. przysługuje prawo własności lokalu mieszkalnego nr (...) przy ulicy (...) w S..

(bezsporne)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie.

Bezsporne w sprawie było to, że pozwanej M. B. została wypowiedzialna umowa najmu lokalu mieszkalnego nr (...) przy ulicy (...) w S.. Bezsporne w sprawie było również to, że umowa najmu została wypowiedziana z powodu niezamieszkiwania w przedmiotowym lokalu przez okres dłuższy niż dwanaście miesięcy.

Bezsporne w sprawie było także to, że pozwani M. B. i O. B. nie mają możliwości zamieszkania w innym lokalu.

Na powodzie, zgodnie z przepisem art. 6 k.c., ciążył ciężar wykazania, że pozwanym nie przysługuje tytuł prawny do zajmowanego lokalu.

Powód temu obowiązkowi sprostał składając w poczet materiału dowodowego pisemne oświadczenie o wypowiedzeniu umowy najmu kierowane do najemcy M. B..

Na mocy przepisu art. 222 § 1 k.c. właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą.

Jak stanowi przepis art. 11 ust. 3 pkt. 1 ustawy z dnia 21.06.2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego Dz.U.2014.150 j.t.), właściciel lokalu, w którym czynsz jest niższy niż 3% wartości odtworzeniowej lokalu w skali roku, może wypowiedzieć stosunek najmu z zachowaniem sześciomiesięcznego terminu wypowiedzenia, z powodu niezamieszkiwania najemcy przez okres dłuższy niż 12 miesięcy.

Jak stanowi przepis art. 26 par. 1 k.c. miejscem zamieszkania dziecka pozostającego pod władzą rodzicielską jest miejsce zamieszkania rodziców albo tego z rodziców, któremu wyłącznie przysługuje władza rodzicielska lub któremu zostało powierzone wykonywanie władzy rodzicielskiej.

W odniesieniu do dziecka jest to jednak w istocie pewna konstrukcja idealna i dziecko - na mocy decyzji rodziców - może faktycznie mieć miejsce pobytu w innym miejscu, na przykład u swoich dziadków, albo studiować za granicą (tak wyrok NSA Ośrodek Zamiejscowy w Krakowie z 7 stycznia 1998 r., I SA/Kr 420/97, Lexis.pl nr 339819; tak komentator Piotr Nazaruk, komentarz do art. 26 k.c., lex).

Miejscem zamieszkania małoletniego O. B. jest miejsce zamieszkania matki M. B. (sprawującej nad synem władzę rodzicielską) czyli lokal mieszkalny nr (...) przy ulicy (...) w S..

Z chwilą upływu okresu wypowiedzenia umowy najmu, pozwani M. B. i O. B. utracili tytuł prawny do zamieszkiwania w przedmiotowym lokalu. Z tego względu żądanie eksmisji zasługiwało na uwzględnienie.

Na podstawie przepisu art. 222 § 1 k.c. sąd nakazał pozwanym M. B. i O. B., aby opuścili, opróżnił i wydali powodowi Miastu S. lokal mieszkalny numer (...) położony w budynku numer (...) przy ulicy (...) w S., o czym orzekł jak w punkcie pierwszym sentencji wyroku.

Nadmienić jedynie należy, że okoliczność, na którą powoływała się pozwana, tj. poczynienie nakładów na lokal mieszkalny, czy też chęć zamieszkiwania w tym lokalu, nie może stanowić podstawy do oddalenia powództwa wobec utraty tytułu prawnego do lokalu.

Niekwestionowane w sprawie było to, że pozwani nie mają możliwości zamieszkania w innym lokalu.

Na mocy przepisu art. 14 ust. 1, 3, 4 pkt. 2, ust. 6 ustawy z dnia 21.06.2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego Dz.U.2014.150 j.t.) w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu sąd orzeka o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego bądź o braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy. Obowiązek zapewnienia lokalu socjalnego ciąży na gminie właściwej ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu.

Sąd, badając z urzędu, czy zachodzą przesłanki do otrzymania lokalu socjalnego, orzeka o uprawnieniu osób, o których mowa w ust. 1, biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania przez nie z lokalu oraz ich szczególną sytuację materialną i rodzinną.

Sąd nie może orzec o braku uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego wobec małoletniego oraz sprawującego nad taką osobą opiekę i wspólnie z nią zamieszkałą. (Dz. U. z 1998 r. poz. 414, z późn. zm.).

Orzekając o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego, sąd nakazuje wstrzymanie wykonania opróżnienia lokalu do czasu złożenia przez gminę oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.

Pozwany O. B. w chwili zamknięcia rozprawy był osobą małoletnią. pozwana M. B. sprawuje władzę rodzicielską nad małoletnim pozwanym i w świetle przepisów art. 26 par. 1 k.c. pozwani są osobami wspólnie zamieszkałymi.

Przysługuje im zatem uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego.

Wobec powyższego sąd na podstawie przepisu art. 14 ust. 1, 3 i 4 pkt. 2 ustawy z dnia 21.06.2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U.2014.150 j.t.) orzekł, że pozwanym M. B. i O. B. przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego od Miasta S., o czym orzekł jak w punkcie drugim sentencji wyroku.

Na mocy przepisu art. 14 ust. 6 ustawy z dnia 21.06.2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego sąd nakazał wstrzymanie wykonania punktu pierwszego wyroku do czasu złożenia pozwanym oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego przez Miasto S., o czym orzekł jak w punkcie trzecim sentencji wyroku.

Pozwana M. B. jest stroną przegrywającą sprawę. Powód reprezentowany przez fachowego pełnomocnika w pozwie domagał się zasądzenia kosztów postępowania wyłącznie od pozwanej.

Koszty procesu poniesione przez powoda wyniosły łącznie 440,00 zł, z czego tytułem opłaty od pozwu kwotę 200,00 zł i tytułem wynagrodzenia należnego radcy prawnemu kwotę 240,00 zł.

Wobec powyższego sąd na podstawie przepisu art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w związku z § 7 pkt. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22.10.2015 r. (Dz. U. 2015, poz. 1804) zasądził od pozwanej M. B. na rzecz powoda kwotę 440,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, czym orzekł w punkcie czwartym sentencji wyroku.