Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Słupsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 lutego 2018r.

Sąd Rejonowy w Słupsku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodnicząca: SSR Hanna Kaflak-Januszko

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Anetta Czerchawska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 lutego 2018 r. w S. sprawy

z powództwa (...) Państwowych Spółki Akcyjnej w W.

przeciwko Ł. T.

o zapłatę

oddala powództwo.

I C 4877/17

UZASADNIENIE

Powód (...) Państwowe Spółka Akcyjna z siedzibą w W. pozwem z 1.12.2017 r. domagał się zasądzenia od pozwanego 4.555,15 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie tytułem opłat czynszowych z tytułu najmu lokalu w okresie wrzesień 2013 r. -styczeń 2016 r. , w tym 4.111,63 zł czynszu i 443,52 zł skapitalizowane odsetki.

Pozwana Ł. T. wniosła o oddalenie powództwa. Wskazała, że pozew dotyczy lokalu położonego w W., a nie w S., jak podał powód w uzasadnieniu pozwu (czy w C. jak wpisał w innym piśmie). Podała, że tytuł do lokalu otrzymał jej mąż i gdy zmarł wystąpiła do powoda o potwierdzenie tytułu do lokalu na jej rzecz, co nie nastąpiło. Wobec braku możliwości ustalenia u powoda warunków najmu, mimo wielu prób, dokonywała płatności na podstawie ostatnio posiadanej informacji, zaokrąglając do 80,00 zł. Po odebraniu pozwu nadal nie mogła wyjaśnić sprawy na drodze pozasądowej, więc zdecydowała się wpłacić należność główną.

Sąd ustalił, co następuje:

Mąż powódki był najemcą lokalu, którego dotyczy dochodzone zadłużenie.

Próby wyjaśnia warunków najmu po śmierci męża podejmowane przez pozwaną poprzez rodziną były bezskuteczne.

Dlatego pozwana wpłacała po 80 zł, co nie było wystarczające, gdyż czynsz został podwyższony i powstało dochodzone zadłużenie.

Po wezwaniu z 1.03.2016 r. skierowanym na adres lokalu na najemcę, 12.04.2016 r. pozwana odebrała wezwanie przedsądowe dotyczące dochodzonej należności (k. 6-7) w aktualnym miejscu zamieszkania. Także wówczas, jak i po wniesieniu pozwu nie udało się uzyskać od powoda informacji o warunkach najmu. Dlatego zdecydowała się zapłacić należność główną 4.111,63 zł w dniu 16.02.2016r., czyli przed rozprawą (polecenie przelewu k. 33).

fakty przyznane

Sąd zważył, co następuje;

Powództwo nie podlegało uwzględnieniu.

Nie budziło wątpliwości, iż roszczenie było wywiedzione z rozwiązanej umowy najmu (art. 680 w zw. 659 § 1 kc). Pozwana nie wniosła zarzutów co do wysokości zadłużenia z tytułu czynszu i świadczenie w tym zakresie spełniła, ale zanegowała obowiązek zapłaty należności ubocznych.

Powód nie zakwestionował na rozprawie twierdzeń pozwanej, które Sąd uznał za przyznane (art. 230 kpc). Podkreślić należy, że ostania nowelizacja modelu procedury, po likwidacji systemu prekluzji, podkreśliła zobowiązanie stron do współdziałania w sporze – zob. (...) Rozprawa przede wszystkim służy dookreśleniu się stron (art. 206 kpc i n.), a odroczona może być, gdy zajdą przesłanki (art. 214 kpc). Dlatego warunkiem jej prowadzenia jest skuteczne zawiadomienie stron. Niestawiennictwo strony jest zatem jej ryzykiem procesowym, a skoro Sąd nie miał wątpliwości co do twierdzeń pozwanej, nie pouczył jej o ciężarze złożenia wniosków dowodowych co do okoliczności, na jakie się powołała. Nadto wypowiedzi pozwanej (poprzez pełnomocnika) nie budziły wątpliwości wobec dokumentów złożonych przez powoda (dysponował tylko umową dotycząca męża powódki, na niego kierował wcześniejsze wezwanie, a zaraz potem na adres pozwanej w S.).

Wobec powyższego Sąd stwierdził, że powód nie wykazał (art. 6 kc), iż pozwana została skutecznie zawiadomiona o podwyżce czynszu przed 2016 r. , a przede wszystkim mimo obowiązku współdziałania – art. 354 kc - nie umożliwił pozwanej wywiązanie się z zobowiązania przez potwierdzenia warunków najmu. Wprawdzie zostało potwierdzone, iż pozwanej doręczono wezwanie przedsądowe, a spłata należności głównej nastąpiła przed rozprawą, to w ocenie Sądu żądanie odsetek ustawowych za opóźnienie w zaistniałej sytuacji w całości stanowi naruszenie art. 5 kc (a po części wpierw naruszony został art. 455 kc, gdyż o wymagalności świadczenia można mówić, gdy jest ono dookreślone, znana jest jego wysokości i termin zapłaty). Wierzyciel powinien bowiem umożliwić dłużnikowi wyjaśnienie jego sytuacji. W sytuacji opisanej przez pozwaną Sąd nie uznał, że należy wziąć pod uwagę, że pozwana wprost z umowy z mężem, gdzie została ujęta jako żona uprawniona do zamieszkiwania, powinna wywodzić zakres swych zobowiązań. Choćby śmierć męża mogła bowiem być jedną z przesłanek do weryfikacji naliczenia. Strony zgodnie z dążeniem pozwanej powinny były uporządkować swój stosunek zobowiązaniowy od strony formalnej. Jak wynikało z ustaleń, mimo dążeń pozwanej, było to utrudnione, a przy tym sytuacja przedłużała się. Stąd Sąd poprzestał na decyzji pozwanej, zmierzające do zakończenia sporu sądowego, że ostatecznie akceptuje wyliczone zadłużenie główne mimo braku dokumentów źródłowych, pozwalających je zweryfikować (wezwanie do zapłaty nim nie jest), ale podzielił jej stanowisko co do niesłuszności zapłaty należności ubocznych, w tym kosztów procesu.

W konsekwencji o koszach rozstrzygnięto na podstawie art. 102 kpc przy uwzględnieniu także, iż pozwana podejmowała próby polubownego pozasądowego zakończenia sporu.