Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Słupsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 09 lutego 2016r.

Sąd Rejonowy w Słupsku V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR Marzena Hop

Protokolant: Anna Lewicka

po rozpoznaniu w dniu 04 lutego 2016r. w Słupsku

sprawy z odwołania M. M. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. z dnia 17.05.2013r., znak sprawy: (...)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S.

o świadczenie rehabilitacyjne w związku z wypadkiem przy pracy

zmienia w całości zaskarżoną decyzję i przyznaje ubezpieczonemu M. M. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego od dnia 13 marca 2013r. na okres 12 miesięcy w związku z wypadkiem przy pracy.

Sygn. akt V U 193/14

UZASADNIENIE

Ubezpieczony – M. M. wniósł odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. z dnia 17 maja 2013 roku, którą to odmówiono mu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego w związku z wypadkiem przy pracy. M. M. wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. Argumentując powyższe wskazał, iż w dniu 11.09.2012 roku uległ wypadkowi przy pracy. Podniósł, że pracował fizycznie wykonując prace magazynowe polegające głównie na ręcznym rozładunku i załadunku bardzo ciężkich przesyłek. Wskazał przy tym, że podczas podnoszenia jednej z nich, nagle poczuł bardzo silny ból w lewym nadgarstku, który odczuwa przez cały czas. M. M. podał, iż od dnia 12.09.2012 roku do dnia 12.03.2013 roku przebywał na zasiłku wypadkowym, lecząc się w Poradni Urazowo-Ortopedycznej w S. w związku z rozpoznanym skręceniem nadgarstka lewego. Argumentował, że lekarz ortopeda-traumatolog, podczas wizyty w dniu 19.12.2012 roku stwierdził uszkodzenie chrząstki trójkątnej stawu promieniowo-łokciowego dalszego i zlecił blokady dostawowo, rezonans oraz rehabilitację. M. M. uzasadniał nadto, iż podczas wizyty w Poradni (...) Ręki w Przychodni (...) w S. w dniu 17.04.2013 roku lekarz ortopeda traumatolog stwierdził u niego niestabilność księżycowato-łódeczkowatą i skierował go do dalszego leczenia w (...) w G.. Wskazał również, że ciągły ból i brak całkowitej sprawności lewego nadgarstka, nie pozwala mu na podjęcie pracy, a w szczególności pracy fizycznej. Podniósł, że nie wyleczony uraz skutkować może kolejnym wypadkiem, a w konsekwencji kalectwem i całkowitą niezdolnością do pracy. Podał, że w ocenie ortopedów traumatologów i specjalistów chirurgii dłoni, nie jest on gotowy do podjęcia pracy, zakazano mu jej wykonywania, zlecono oszczędzanie ręki, rehabilitację i noszenie stabilizatora.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie. Uzasadniając swoje stanowisko wskazał, że lekarz orzecznik, po przeprowadzeniu badań i analizie dokumentacji, orzeczeniem z dnia 11.04.2013 roku nie stwierdził istnienia niezdolności do pracy, a tym samym nie ustalił okoliczności uzasadniających przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. Podał nadto, że ubezpieczony skorzystał z prawa wniesienia sprzeciwu do Komisji Lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 09.05.2013 roku podtrzymała stanowisko Lekarza Orzecznika.

Sprawa rozpoznawana była pierwotnie przez Sąd Rejonowy w Słupsku pod sygn. akt V U 172/13.

Sąd Rejonowy w Słupsku (poprzednio orzekający), na mocy wyroku, który zapadł w dniu 18 grudnia 2013 roku w sprawie sygn. akt V U 172/13 oddalił odwołanie ubezpieczonego.

Wydane orzeczenie tej treści Sąd oparł na następujących ustaleniach faktycznych:

M. M. ma 22 lata, ostatnio wykonywał pracę magazyniera.

W dniu 11 września 2012 r. doznał w pracy urazu lewego nadgarstka. Wówczas rozpoznano skręcenie nadgarstka lewego. Był leczony z tego powodu zachowawczo. W okresie od 12.09.2012 r. do 12.03.2013 r. pobierał zasiłek chorobowy w związku z wypadkiem przy pracy.

Orzeczeniem z dnia 11 kwietnia 2013 r. lekarz orzecznik ZUS orzekł, że brak jest okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego. Po wniesieniu przez niego sprzeciwu komisja lekarska ZUS orzekła, iż brak jest okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego.

Decyzją z dnia 17 maja 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił M. M. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego w związku z wypadkiem przy pracy.

M. M. z dniem 12 marca 2013 r. r. odzyskał zdolność do pracy.

Mając na uwadze powyższe ustalenia, Sąd Rejonowy poprzednio rozpoznający przedmiotową sprawę uznał, że odwołanie M. M. nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd zważył bowiem, że Spór w niniejszej sprawie sprowadza się do ustalenia, czy po wyczerpaniu zasiłku chorobowego ubezpieczony był nadal niezdolny do pracy oraz czy istniały pozytywne rokowania dotyczące odzyskania zdolności do pracy.

W ocenie Sądu Rejonowego poprzednio rozpoznającego sprawę, pozytywna ocena przyznania ubezpieczonemu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego w okolicznościach niniejszej sprawy zależała od ustalenia istnienia niezdolności do pracy i ustalenia pozytywnych rokowań do odzyskania zdolności do pracy. Ubezpieczony w swoim odwołaniu powoływał się na dolegliwości zdrowotne. To twierdzenie, w ocenie Sądu Rejonowego, należało poddać weryfikacji medycznej. Dla prawidłowego ustalenia powyższych kwestii, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarza z zakresu ortopedii.

Biegły P. D. - opiniujący w sprawie sygn. akt V U 172/13 - rozpoznał u ubezpieczonego stan po skręceniu nadgarstka lewego z naderwaniem więzadła księżycowo-łódeczkowatego bez niestabilności w stawach nadgarstka. Zdaniem biegłego powyższe zmiany chorobowe czynią ubezpieczonego zdolnym do pracy po 12 marca 2013 r., ponieważ funkcjonalnie nadgarstek lewy jest sprawny.

Po doręczeniu stronom opinii ubezpieczony wniósł zarzuty do opinii twierdząc, że w dniu 22 lipca 2013 r. stanął na komisji lekarskiej w (...) ds. Orzekania o Niepełnosprawności gdzie zakwalifikowano go do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności do dnia 30 września 2014 r. Nadto lekarz, u którego leczy się w G. zlecił mu blokady ze sterydów i dalszą rehabilitację. Ubezpieczony wniósł o powołanie innego biegłego specjalisty z dziedziny chirurgii dłoni.

W związku z zarzutami ubezpieczonego, w których powoływał się na rozbieżne opinie lekarzy, co do jego stanu zdrowia, Sąd dopuścił opinię innego biegłego z dziedziny ortopedii. Z dokumentacji medycznej bowiem wynikało, że ubezpieczony leczył się w poradni ortopedycznej.

Biegły K. S. specjalista ortopedii i traumatologii, zaopiniował, że badaniem ortopedycznym stwierdził pełny zakres ruchów w ręce lewej. Badany jest praworęczny. Nie stwierdził zaników mięśniowych, przykurczów stawów czy ograniczenia ruchomości. Biegły również wskazał, że ubezpieczony z dniem 12 marca 2013 r. odzyskał zdolność do pracy.

W ocenie Sądu Rejonowego obie opinie pisemne sporządzone na potrzeby niniejszej sprawy zasługiwały na miano miarodajnych. Opinie biegłych sądowych zostały opracowane po zapoznaniu się przez biegłych z aktami sprawy, dokumentacją medyczną, po badaniu ubezpieczonego i sporządzeniu wywiadu lekarskiego, zawierały jasne i logiczne wnioski. Sąd mając przy tym na uwadze merytoryczne przygotowanie biegłych i ich wieloletnie doświadczenie zawodowe nie znalazł podstaw do podważania treści opinii, dającej jasną podstawę do rozstrzygnięcia odwołania.

Sąd Rejonowy uznał, że na kanwie stanu faktycznego ustalonego na podstawie opinii biegłych sądowych należa ł o stwierdzi ć , że stan zdrowia ubezpieczonego nie uzasadniał przyznania świadczenia rehabilitacyjnego.

Sąd Rejonowy wydając pierwszy wyrok w sprawie oparł się głównie na ww. opiniach sporządzonych przez biegłych.

Z przyczyn wskazanych wyżej Sąd Rejonowy nie znalazł podstaw do uwzględnienia odwołania ubezpieczonego M. M. i na podstawie art. 477 ^{1 4} § 1 k.p.c. oddalił odwołanie, o czym orzeczono w części dyspozytywnej wyroku, który zapadł w sprawie sygn. akt V U 172/13 w dniu 18 grudnia 2013 roku.

Od opisanego powyżej wyroku ubezpieczony M. M. wniósł apelację.

Sąd Okręgowy w Słupsku wyrokiem, który zapadł w dniu 16 maja 2014 roku uchylił zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 18 grudnia 2013 roku w sprawie o sygn. akt V U 172/13 i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu V Wydziałowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oraz orzeczenia o kosztach postępowania apelacyjnego.

W uzasadnieniu swego orzeczenia Sąd Okręgowy wskazał, iż pozytywna ocena przyznania prawa ubezpieczonemu do świadczenia rehabilitacyjnego w okolicznościach niniejszej sprawy zależała od ustalenia istnienia niezdolności do pracy i ustalenia pozytywnych rokowań do odzyskania zdolności do pracy. Wskazał nadto, że ubezpieczony w swoim odwołaniu powoływał się na dolegliwości zdrowotne. To twierdzenie należało – w ocenie sądu drugiej instancji - poddać weryfikacji medycznej.

Nadto, Sąd Okręgowy podkreślił, iż zgodnie z utrwalonym stanowiskiem Sądu Najwyższego zaprezentowanym w wyrokach z dnia 28 stycznia 2004 r., II UK 222/03, OSNP 2004/19/340 oraz w wyroku z dnia 16 lutego 2005 r. I UK 179/04, LEX nr 375620 orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności nie może być pomijane przy ocenie niezdolności do pracy warunkującej prawo do renty. Niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy). Z tą definicją ściśle koresponduje pojęcie niepełnosprawności ujęte w art. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych. Niepełnosprawnością jest - zgodnie z tym przepisem - stan fizyczny, psychiczny lub umysłowy trwale lub okresowo utrudniający lub uniemożliwiający wypełnianie ról społecznych, a w szczególności zdolność do wykonywania pracy zawodowej. Pojęcie to, szersze od niezdolności do pracy w rozumieniu ustawy emerytalnej, obejmuje swym zakresem niezdolność do wykonywania zatrudnienia, co znajduje wyraz w określeniu osoby niepełnosprawnej jako tej, która uzyskała orzeczenie o całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, na podstawie odrębnych przepisów (art. 1 pkt 2 ustawy o rehabilitacji zawodowej). W konsekwencji więc, każda osoba niezdolna do pracy jest osobą niepełnosprawną, choć nie każda osoba niepełnosprawna jest inwalidą. Na gruncie obowiązującego prawa nie ma podstaw do utożsamiania wymienionych pojęć i negowania istniejących między nimi różnic. Różnice występują zarówno w płaszczyźnie definicyjnej, jak i w zakresie orzekania o niepełnosprawności i niezdolności do pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 sierpnia 2003 r., II UK 386/02, niepublikowany), jednak ocena znacznego stopnia niepełnosprawności - stosownie do art. 4 ust. 1 i 2 ustawy o rehabilitacji zawodowej - jest równoznaczna z niezdolnością do podjęcia zatrudnienia lub zdolnością do wykonywania zatrudnienia w zakładzie pracy chronionej albo w zakładzie aktywizacji zawodowej. Przy umiarkowanym stopniu niepełnosprawności uwzględnia się naruszenie sprawności organizmu ze zdolnością do wykonywania zatrudnienia na stanowisku przystosowanym odpowiednio do potrzeb i możliwości wynikających z niepełnosprawności. W tym stanie rzeczy, przy ocenie zdolności do pracy nie można pomijać orzeczenia stwierdzającego umiarkowany stopień niepełnosprawności, gdy zarówno niepełnosprawność, jak niezdolność do pracy stwierdzane są przy zachowaniu zdolności do zatrudnienia w warunkach specjalnie stworzonych na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 2000 r., II UKN 134/00, OSNAPiUS 2002 nr 15, poz. 369). Co więcej, Sąd Okręgowy wskazał, iż według art. 12 ust. 4 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, zachowanie zdolności do pracy w warunkach określonych w przepisach o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych nie stanowi przeszkody do orzeczenia całkowitej niezdolności do pracy. Choć więc, mimo podobieństwa definicji, stwierdzenie umiarkowanego stopnia niepełnosprawności nie jest tożsame ze stwierdzeniem niezdolności do pracy, a tylko niezdolność do pracy jest równoznaczna niepełnosprawnością, to przy ocenie zdolności do pracy nie można pominąć orzeczenia stwierdzającego umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Oczywiście możliwe jest niestwierdzenie niezdolności do pracy przy stwierdzeniu umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, jednak taki wniosek wymaga wnikliwej oceny biegłych lekarzy.

Sąd Okręgowy wyartykułował, iż w dotyczącym ubezpieczonego orzeczeniu o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, istniejącym od września 2009 r. do 30 września 2014 r. stwierdzono jego zdolność do pracy na stanowisku przystosowanym do niepełnosprawności, tymczasem treść tego orzeczenia została pominięta zarówno przez biegłego sądowego w osobie P. D. jak i K. S. powołanego w okoliczności złożonych przez ubezpieczonego zarzutów do opinii biegłego P. D. oceniających czy ubezpieczony odzyskał zdolność do pracy. Na podkreślenie – w ocenie Sądu Okręgowego - zasługuje także fakt, iż Sąd I instancji w tezie dowodowej zawartej w postanowieniu z dnia 3 września 2013 r. dopuszczającego dowód z opinii biegłego lekarza z zakresu ortopedii (k.37) w osobie K. S. nie wskazał konieczności odniesienia się przez biegłego do orzeczenia o stopniu niepełnosprawności.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd I instancji, błędnie uznał dowód z orzeczenia komisji Lekarskiej w (...) ds. Orzekania o Niepełnosprawności w S. z dnia 22 lipca 2013 r. za niemający wpływu na wynik sprawy. Stwierdził nadto, że ocena, dokonana z naruszeniem art. 233 § 1 k.p.c., uzasadnia uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu I instancji i przekazanie mu sprawy do ponownego rozpoznania w zakresie dotyczącym spełnienia przez ubezpieczonego przesłanki niezdolności do pracy i konieczności dalszego leczenia lub rehabilitacji leczniczej rokującej odzyskanie zdolności do pracy.

Sąd Okręgowy wskazał, że postępowanie dowodowe winno być uzupełnione w oparciu o dane z akt osobowych ubezpieczonego o ustalenie, czy ubezpieczony zdolny jest do wykonywania czynności na dotychczas zajmowanym stanowisku pracy, albowiem jak wynika z orzeczenia z dnia 22.07.2013 r. wymaga on zatrudnienia na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu tzn. pracy w warunkach chronionych.

Jak stanowi przepis art. 386 § 6 zd. 1 k.p.c., ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w uzasadnieniu wyroku sądu drugiej instancji wiążą zarówno sąd, któremu sprawa została przekazana, jak i sąd drugiej instancji, przy ponownym rozpoznaniu sprawy.

Ponownie rozpoznając sprawę Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie z uwzględnieniem wszelkich wskazań zawartych w uzasadnieniu wyroku Sądu Okręgowego w Słupsku w sprawie sygn. akt V Ua 10/14.

W pierwszej kolejności zatem Sąd sprowadził i załączył do akt sprawy dokumentację zawierającą akta dotyczące zatrudnienia M. M., znajdujące się u jego pracodawcy, tj. w przedsiębiorstwie działającym pod firmą (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. (w dniu 02.09.2013 roku nastąpiła zmiana nazwy tejże z (...) Sp. z o.o. na (...) Sp. z o.o.).

Analiza i treść ww. dokumentów pozwoliła Sądowi na ustalenie, iż:

⚫

na mocy umowy zlecenie zawartej w dniu 26.07.2012 roku przez M. M. (zleceniobiorca) z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. (zleceniodawca), zleceniobiorca (ubezpieczony) przyjął do wykonania prace magazynowe, tj. rozładunek i załadunek towarów, w terminie od dnia 26.07.2012 roku do dnia 30.09.2012 roku – vide: umowa zlecenia z dnia 26.07.2012 roku – k. 128 akt sprawy;

⚫

na podstawie powyższych M. M. wniósł do pracodawcy o zgłoszenie go do ubezpieczenia społecznego: emerytalnego, rentowego, wypadkowego oraz do ubezpieczenia zdrowotnego w (...) Oddziale Wojewódzkim Narodowego Funduszu Zdrowia w G. - vide: umowa zlecenia z dnia 26.07.2012 roku – k. 128 akt sprawy;

⚫

w wyniku przeprowadzonego badania lekarskiego i oceny narażeń występujących na stanowisku pracy, lekarz z zakresu medycyny pracy orzekł brak przeciwwskazań zdrowotnych do wykonywania przez M. M. prac magazynowych (rozładunek i załadunek towarów) – vide: zaświadczenie lekarskie nr (...) z dnia 23.07.2012 roku – k. 128 akt sprawy;

⚫

M. M. zapoznał się z Instrukcją BHP dla pracowników zatrudnionych w magazynie przedsiębiorstwa (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. – Oddział S. i zobowiązał się do jego przestrzegania – vide: oświadczenie z dnia 26.07.2012 roku – k. 128;

⚫

w okresie od dnia 30.05.2012 roku do dnia 28.06.2012 roku M. M. uczestniczył w kursie : Magazynier z obsługą komputera i obsługą wózków jezdniowych. Celem kursu było uzyskanie uprawnień pracownika magazynowego z obsługą kas fiskalnych i wózków widłowych – vide: zaświadczenie nr (...) z dnia 28.06.2012 roku – k. 128.

Powyżej wskazana dokumentacja dotycząca zatrudnienia ubezpieczonego została przyjęta przez Sąd w poczet materiału dowodowego na mocy postanowienia z dnia 30 września 2014 roku (k. 141 akt sprawy).

Celem wnikliwego rozpoznania wszelkich istotnych dla niniejszego postępowania kwestii Sąd dopuścił dowód z przesłuchania stron na okoliczność ustalenia, czy odwołanie ubezpieczonego jest zasadne, przy czym dowód ten Sąd ograniczył do przesłuchania M. M..

Z treści zeznań złożonych przez M. M. podczas rozprawy w dniu 30 września 2014 roku (k. 142v.) wynika, iż ubezpieczony w ramach wykonywania swych obowiązków dźwigał wszystkie ciężkie paczki, których waga wynosiła nawet do 100 kg (przy czym palety ważyły do 500 kg), jak też sprzątał magazyny. M. M. wskazał, że od dnia wypadku, tj. 11 września 2012 roku do końca umowy pozostawał na zwolnieniu i wykorzystał cały zasiłek chorobowy. Zeznał, że lekarz zdecydowanie zabronił mu dźwigania. Wskazał nadto, iż od dnia wypadku leczył się przez dwa lata i nadal ma widoczną dysfunkcję w lewej ręce oraz odczuwa bóle.

W dalszej kolejności Sąd – realizując wskazania Sądu Okręgowego - zmierzał do ustalenia, czy po okresie pobierania zasiłku chorobowego (182 dni) z dniem 12.03.2013 r. M. M. odzyskał zdolność do pracy, czy też zdolności do pracy nie odzyskał, a stan jego zdrowia uzasadniał przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego, jeśli tak - to jaki okres jest niezbędny dla przywrócenia u ubezpieczonego zdolności do pracy i czy niezdolność miała związek z wypadkiem przy pracy jakiemu uległ w dniu 11.09.2012 r., czy też była to niezdolność do pracy spowodowana innymi chorobami, jeśli tak – to jakimi.

Dla ustalenia powyższych niezbędne było posiadanie wiadomości specjalnych, dlatego też Sąd przeprowadził dowód z opinii biegłego sądowego z dziedziny medycyny pracy.

Biegły sporządził pisemną opinię w sprawie po uprzednim przeprowadzeniu badań lekarskich, z uwzględnieniem złożonej do akt dokumentacji lekarskiej, decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz dokumentacji złożonej przez ubezpieczonego. Z opinii biegłego B. J. wynika, iż kolejność zdarzeń medycznych (wyników badań, zabiegów oraz stawianych prognoz) może przemawiać za tym, że M. M. po dniu 12.03.2013 roku nie odzyskał pełnej sprawności wymaganej przy pełnoetatowej pracy fizycznej w magazynie polegającej na segregowaniu, ręcznemu przenoszeniu, załadunku i rozładunku ciężkich przesyłek, wymagającej sprawności i siły oburęcznej (a nie tylko ręki prawej), co skojarzone jest z ponawianymi ruchami podtrzymującymi, skrętnymi, zginania i prostowania nadgarstków. Biegły wywiódł, iż z punktu widzenia medycyny pracy obciążenia takie mogłyby być obciążeniem nadmiernym i pogarszałyby warunki gojenia i przywracania sprawności nadgarstka lewego, a tym samym uzasadniałyby przedłużenie okresu rehabilitacji po 12.03.2013 roku o kolejne 6 miesięcy. Biegły zwrócił tym samym uwagę na konieczność sporządzenia w sprawie opinii przez biegłego specjalności ortopedii urazowej, w szczególności co do wskazań do zabiegu po takim urazie oraz precyzyjnego okresu wymaganej w takim przypadku rehabilitacji. Biegły zaznaczył, iż powyższe jest tym bardziej uzasadnione, że orzeczenie (...) ds. Orzekania o Niepełnosprawności z 2013 roku wskazało, że M. M. jest niepełnosprawny w stopniu umiarkowanym i może pracować tylko w zakładzie pracy chronionej, bez znacznego obciążenia wysiłkiem fizycznym lewej kończyny.

Podkreślić przeto należy, iż w dniu 08.12.2014 roku M. M. do akt sprawy złożył kserokopię orzeczenia (...) ds. Orzekania o Niepełnosprawności w S. z dnia 06.11.2014 roku, z którego wynika, iż ubezpieczony otrzymał status osoby niepełnosprawnej w stopniu umiarkowanym. W treści tegoż orzeczenia wskazano, iż niepełnosprawność u ww. istnieje od dnia 12.09.2012 roku; ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od dnia 01.07.2013 roku, zaś orzeczenie wydano do dnia 30.04.2016 roku. Podano w nim również, że M. M. wykonywać może pracę w warunkach chronionych oraz że istnieje konieczność zaopatrzenia go w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze oraz pomoce techniczne, ułatwiające funkcjonowanie.

Nadto ubezpieczony złożył kserokopię orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 21.10.2014 roku oznaczonej numerem (...), z którego wynika, że ustalono 4% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu spowodowanego skutkami wypadku przy pracy z dnia 11.09.2012 roku z uwagi na ograniczenie funkcji dłoni lewej.

W dniu 06.02.2015 roku (k. 177) M. M. do akt sprawy złożył kserokopię karty informacyjnej leczenia szpitalnego z dnia 16.01.2015 roku wskazującą na zastosowane leczenie w Szpitalu w G. – Klinicznym Oddziale (...) dla Dorosłych – zabieg operacyjny, który wykonany został w dniu 15.01.2014 roku (artroskopia diagnostyczna nadgarstka lewego). Nadto, załączył kserokopię skierowania do poradni specjalistycznej rehabilitacyjnej z dnia 16.01.2015 roku (k. 179).

Z uwagi na treść powyżej wskazanej opinii biegłego, ale i dokumentacji złożonej przez ubezpieczonego do akt sprawy, Sąd na mocy postanowienia z dnia 02.01.2015 roku (k. 158) przeprowadził dowód z opinii kolejnego biegłego lekarza sądowego z zakresu ortopedii na okoliczność ustalenia, czy po okresie pobierania zasiłku chorobowego (182 dni) z dniem 12.03.2013 r. M. M. odzyskał zdolność do pracy, czy też zdolności do pracy nie odzyskał, a stan jego zdrowia uzasadniał przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego, jeśli tak - to jaki okres jest niezbędny dla przywrócenia u ubezpieczonego zdolności do pracy i czy niezdolność miała związek z wypadkiem przy pracy jakiemu uległ w dniu 11.09.2012 r., czy też była to niezdolność do pracy spowodowana innymi chorobami, jeśli tak – to jakimi.

Z pisemnej opinii z dnia 10.04.2015 roku sporządzonej przez biegłego z zakresu ortopedii M. K. (k. 184-186) wynika, że po okresie pobierania zasiłku chorobowego (182 dni) z dniem 12.03.2013 roku M. M. nie odzyskał zdolności do pracy a stan jego zdrowia uzasadniał przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego na pełen przysługujący okres 12 miesięcy. W ocenie biegłego dokumentacja wskazuje jednoznacznie na związek prowadzonego leczenia z przebytym wypadkiem, jak również potwierdza dużego stopnia zmiany pourazowe w obrębie nadgarstka. Nadto, z ww. opinii biegłego wynika, że z uwagi na przeprowadzony zabieg operacyjny ubezpieczony rokuje powrót do zdrowia. Biegły opiniował, że trudno jest jednoznacznie przewidzieć, jaki będzie wynik leczenia i jak długo potrwa rehabilitacja – biegły oszacował ten okres na 6 miesięcy.

Z wnioskami ww. opinii biegłego nie zgodził się Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., czemu dał wyraz w treści pisma z dnia 01.06.2015 roku (k. 204) oraz pisma Przewodniczego Komisji Lekarskich ZUS (k. 205). Jak wynika z tego ostatniego, brak jest podstaw medycznych i orzeczniczych do ustalenia takiej niezdolności do pracy po dniu 12.03.2013 roku, gdyż zarówno komisja lekarska, jak i obaj (poprzednio opiniujący) biegli sądowi w dziedzinie ortopedii badali funkcję stawów lewej kończyny górnej, w tym stawu nadgarstkowego, nie stwierdzając upośledzenia sprawności w stopniu, który uzasadniałby potrzebę ustalenia świadczenia rehabilitacyjnego.

W odpowiedzi na powyższe biegły M. K. podtrzymał wydaną opinię w całości (pismo z dnia 25.07.2015r. - k. 213). Podał, iż leczenie prowadzono ustawicznie, a brak poprawy po leczeniu zachowawczym wymusił decyzję o leczeniu operacyjnym.

W treści pisma z dnia 11.08.2015 roku (k. 216) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. zgłosił sprzeciw wobec stanowiska biegłego M. K. podając, że ww. opinia nie wnosi nowych okoliczności do sprawy i nie zmienia stanowiska organu rentowego. Nadto, organ rentowy złożył wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego ortopedy.

W związku z powyższymi, na mocy postanowienia z dnia 04.02.2016 roku, Sąd dopuścił dowód z uzupełniającej ustnej opinii biegłego z dziedziny ortopedii M. K..

Z ustnej opinii uzupełniającej złożonej przez biegłego podczas rozprawy w dniu 04.02.2016 roku (k. 228v.-229) wynika, że biegły po dokonanej analizie dokumentacji, jak i badaniu ubezpieczonego potwierdził, iż przyczyną niezdolności do pracy M. M. był przebyty uraz nadgarstka lewego, którego konsekwencją była niestabilność tego nadgarstka z uszkodzeniem kompleksu chrząstki trójkątnej i więzadła łódeczkowo-księżycowatego. Biegły wskazał, że ta niewydolność nie wygoiła się poprzez leczenie zachowawcze i rehabilitację oraz wymagała zaopatrzenia operacyjnego. Nadto, biegły opiniował, iż w tym okresie kiedy ubezpieczony był niezdolny do pracy, nie zaistniały żadne przesłanki, który by mu tę zdolność przywróciły. Podał, że po 182 dniach M. M. nie zostało przyznane świadczenie rehabilitacyjne, podczas gdy nie zaszły żadne przesłanki świadczące o tym, że uzyskano poprawę stanu zdrowia. Biegły z pełną stanowczością podał, że logika, jak i względy medyczne nakazywały, żeby to leczenie było dalej prowadzone z uwzględnieniem niezdolności do wykonywanej pracy. Biegły odniósł się również do charakteru pracy wykonywanej dotychczas przez M. M., tzn. pracy fizycznej. Z opinii ustnej uzupełniającej złożonej przez biegłego przed Sądem wynika również, że tego typu schorzenie nie jest schorzeniem natury zwyrodnieniowej, tylko jest to niestabilność, która rokuje poprawę po odpowiednim leczeniu, czyli niestabilność księżycowato-łódeczkowata przy uszkodzeniach chrząstki może być operowana i może być przywrócona sprawność kończyny umożliwiająca wykonywanie pracy fizycznej. Nadto, biegły podał, że jeśli idzie o nadgarstek, to jest możliwość odzyskania dobrej sprawności poprzez rehabilitację, aczkolwiek przy mniejszym stopniu niestabilności. W ocenie biegłego to czas oraz dalsze leczenie spowodowały, że niestabilność ujawniła się klinicznie. Podał, iż zapoznawał się z pozostałymi opiniami biegłych sporządzonymi w sprawie, lecz zachodzi prawdopodobieństwo, że na etapie i na czas ich wykonywania, wiązadła nie były jeszcze w trakcie leczenia, w trakcie gojenia. Wskazał, że badał ubezpieczonego w okresie, kiedy miał on unieruchomioną kończynę, gdyż była po zabiegu, toteż biegły nie miał możliwości ocenić zakresu niestabilności czy zakresu ruchomości, jaki był przed zabiegiem. Podniósł, że na etapie wykonywania poprzednich opinii, biegli mogli nie znać przebiegu schorzenia ubezpieczonego. Wskazał, że sporządzając przedmiotową opinię biegły dysponował już informacjami w zakresie skutków i rozwoju choroby, które mógł uwzględnić w jej treści, przy czym poprzedni biegli nie dysponowali wówczas jeszcze takimi danymi podczas orzekania.

Biegły wyraził opinię, iż powrót do pracy, którą M. M. wykonywał, zaszkodziłby mu, a nadto nie był on zdolny do wykonywania tego typu pracy. Podał, że jeśli osoba dźwiga, następuje rotacja przedramienia, ruchy rotacyjne dźwigające, i to niestabilność powoduje już powstanie stanu zapalnego, obrzęków, a potem się zaczynają zmiany zwyrodnieniowe i w końcu powstaje przykurcz, dysfunkcja praktycznie uniemożliwiająca wykonanie prostych czynności.

Biegły zaznaczył również, iż miał możliwość opiniowania dysponując już szeroką dokumentacją – wykonano bowiem liczne precyzyjne badania, określono kąty między kośćmi, gdzie zwykłe badania obrazowe tego nie potwierdzą, zaś wynik usg jest mylący. Podał, iż podejrzewa, iż poprzednio opiniujący biegli opierali się właśnie na tym wyniku.

W ocenie biegłego, jeżeli ktoś pracuje fizycznie, to nie może funkcjonować z niestabilnością oporową.

Opinia wydana zarówno przez biegłego z zakresu medycyny pracy - B. J., jak również przez biegłego z zakresu ortopedii – M. K. (wraz z ustną opinią uzupełniającą złożoną na rozprawie w dniu 04 lutego 2016 roku) jest zupełna i wyczerpująca – biegli wykonali wszystkie polecenia Sądu; jasna, w czytelny sposób przedstawia tok rozumowania biegłych, co umożliwia Sądowi dokonanie kontroli prawidłowości opinii z punktu widzenia wymagań logiki i zasad doświadczenia życiowego. Sąd nie dopatrzył się w ww. opiniach żadnych nieścisłości lub sprzeczności. Na szczególną uwagę zasługuje fakt, iż biegły sądowy z zakresu medycyny pracy w treści sporządzonej opinii zawarł sugestię oraz potrzebę sporządzenia opinii przez biegłego ortopedę, z uwagi na niezbędny zakres specjalistycznej wiedzy z obszaru ortopedii – który pozwoli na wyczerpujące ustalenie wszelkich okoliczności przedstawionych w tezie dowodowej postanowienia z dnia 30 września 2014 roku (w przedmiocie dopuszczenia dowodu z opinii biegłego). Powyższe wskazanie na konieczność opiniowania również innego biegłego – w ocenie Sądu orzekającego w niniejszej sprawie – dowodzi przede wszystkim o wysokim stopniu profesjonalizmu oraz rzetelności biegłego.

Nadto, Sąd uznał, iż ustna opinia uzupełniająca złożona przez biegłego specjalności ortopedii M. K. podczas rozprawy w dniu 04 lutego 2016 roku, w pełni usuwa wszelkie ewentualne wątpliwości w omawianym zakresie. W jej treści biegły odniósł się do zarzutów artykułowanych przez organ rentowy. Jest ona czytelna, zawiera precyzyjne i stanowcze stwierdzenia. Biegły z pełnym przekonaniem potwierdził wywody i wnioski poczynione w uprzednio sporządzanej opinii pisemnej, a przy tym szeroko omówił nasuwające się wątpliwości odnosząc się do procesu logiki, ale przede wszystkim zachowań i procedur medycznych, na kanwie posiadanej wiedzy specjalistycznej. Opinia biegłego oparta została na dokumentacji dotyczącej leczenia chirurgicznego ubezpieczonego, prowadzonej rehabilitacji, czas jej trwania, jej wynikach.

Uwadze Sądu ujść nie mogło przy tym, iż biegły M. K. podał, że poprzednie wyniki badań ubezpieczonego mogły okazać się dla pozostałych (poprzednio opiniujących) biegłych mylące, wskazując, że przy tego rodzaju schorzeniach obraz może być mało czytelny, nieprecyzyjny, co wymaga szczegółowych badań (w tym obrazowych). Podniósł również, że dopiero na skutek dalszego leczenia specjalistycznego i dalszej rehabilitacji, sytuacja ta staje się jasna i czytelna. Biegły nie dyskredytował przy tym poprzednich opinii sporządzanych w sprawie, lecz logicznie i fachowo wyjaśniał różnice w treści wniosków z opinii. Wywody biegły oparł o całość dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy, w tym dotyczącej orzeczonego wobec M. M. stopnia niepełnosprawności.

Istotny zatem okazał się etap leczenia, podczas którego opinia jest sporządzana.

Reasumując, kluczowe dla niniejszego postępowania są wnioski i treść opinii sporządzonej przez biegłego sądowego z zakresu ortopedii – M. K.. Sąd ocenił pozytywnie prawidłowość i walory merytoryczne opinii (zarówno pisemnej, jak i ustnej uzupełniającej), dlatego oparł na niej ustalenia faktyczne. Nadto, opinia ta nie została skutecznie zakwestionowana przez żadną ze stron. Sąd nie może nie podzielać merytorycznych poglądów biegłego (biegłych), czy zamiast nich wprowadzać własne stwierdzenia. Stanowisko Sądu w tym zakresie zgodne jest z poglądem wyrażonym przez Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 19.12.1990r., I PR 149/90,OSP 1991, nr 11-12, poz. 300.

Sąd uznał za niecelowe przeprowadzenie dowodu z opinii kolejnego biegłego z zakresu ortopedii, uznając, iż wcześniejsza opinia (sporządzona przez biegłego M. K.), szeroko potwierdzona i uzupełniona w opinii ustnej, zawiera rzetelną, wszechstronną i wyczerpującą ocenę stanu zdrowia ubezpieczonego. W orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwalone jest stanowisko, że potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, gdyż odmienne stanowisko oznaczałoby przyjęcie, że należy przeprowadzić dowód z wszystkich możliwych opinii biegłych, aby upewnić się, czy niektórzy z nich nie byli tego samego zdania, co strona (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 4 sierpnia 1999 r., I PKN 20/99, OSNAPiUS 2000 nr 22, poz. 807; z dnia 14 maja 1997 r., II UKN 108/97, OSNAPiUS 1998 nr 5, poz. 161; wyrok z dnia 18 września 1997 r., II UKN 260/97, OSNAPiUS 1998 nr 13 poz. 408 oraz wyrok z dnia 10 grudnia 1997 r., II UKN 391/97, OSNAPiUS 1998 nr 20, poz. 612).

Sąd orzekający w sprawie zważył również na treść orzeczeń o stopniu niepełnosprawności M. M. wydanych przez (...) ds. Orzekania o Niepełnosprawności, w szczególności orzeczenie z dnia 6.11.2014 roku, które w dniu 08.12.2014 roku M. M. złożył do akt sprawy. W treści tegoż orzeczenia wskazano, iż niepełnosprawność u ww. istnieje od dnia 12.09.2012 roku; ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od dnia 01.07.2013 roku, zaś orzeczenie wydano do dnia 30.04.2016 roku. Podano również, że M. M. wykonywać może pracę w warunkach chronionych oraz że istnieje konieczność zaopatrzenia go w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze oraz pomoce techniczne, ułatwiające funkcjonowanie.

Nie powielając orzecznictwa Sądu Najwyższego dotyczącego przedmiotowego zagadnienia, szeroko przedstawionego i cytowanego w uzasadnieniu wyroku Sądu Okręgowego w Słupsku z dnia 16 maja 2014 roku, który zapadł w sprawie sygn. akt V Ua 10/14, wskazać jedynie należy, iż Sąd orzekający w przedmiotowej sprawie rozważania te popiera w całej rozciągłości i uczynił je podstawą własnych rozważań w sprawie.

Sąd orzekający w niniejszej sprawie swe ustalenia poczynił w oparciu o całokształt materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, tj. zarówno dowodów z opinii biegłych, dowodów w postaci dokumentów, jak też dowodów osobowych – z zeznań M. M.. Sąd oceniając treść zeznań ubezpieczonego, przyznał im walor wiarygodności, a to z tego względu, iż były one konsekwentne, spójne, jasne, logiczne, a nade wszystko korelują z pozostałym materiałem dowodowym, któremu Sąd dał wiarę i odnajdują w nim swe potwierdzenie. W tym stanie rzeczy Sąd doszedł do wniosku, że brak jest jakichkolwiek podstaw, by zakwestionować ich wiarygodność.

Reasumując, w ocenie Sądu, ponownie przeprowadzone postępowanie w sprawie, w zakresie zgodnym z zaleceniami Sądu II instancji wykazało, iż:

1.  po okresie pobierania zasiłku chorobowego (182 dni) z dniem 12.03.2013 roku M. M. nie odzyskał zdolności do pracy, a stan jego zdrowia uzasadniał przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego na pełen przysługujący okres 12 miesięcy;

2.  istnieje związek prowadzonego leczenia z przebytym wypadkiem - potwierdzono dużego stopnia zmiany pourazowe w obrębie nadgarstka;

3.  z uwagi na przeprowadzony zabieg operacyjny ubezpieczony w chwili obecnej rokuje powrót do zdrowia (szacunkowy okres rehabilitacji to 6 miesięcy);

4.  na mocy umowy zlecenie zawartej w dniu 26.07.2012 roku przez M. M. (zleceniobiorca) z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. (zleceniodawca), zleceniobiorca (ubezpieczony) przyjął do wykonania prace magazynowe, tj. rozładunek i załadunek towarów, w terminie od dnia 26.07.2012 roku do dnia 30.09.2012 roku.

Jak stanowi przepis art. 18 ust. 1 i 2 Ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa , świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy.

Biorąc pod wzgląd powyżej ustalony stan faktyczny oraz wszelkie okoliczności i rozważając je na kanwie przedstawionego orzecznictwa Sądu Najwyższego, w oparciu o powołane powyżej przepisy, Sąd uznał, iż ubezpieczony M. M. spełnia wszystkie określone przez ustawodawcę przesłanki uzasadniające przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego.

Z uwagi na powyższe, w oparciu o przepis art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., Sąd zmienił w całości zaskarżoną decyzję i przyznał ubezpieczonemu M. M. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego od dnia 13 marca 2013 roku na okres 12 miesięcy w związku z wypadkiem przy pracy, o czym orzeczono w części dyspozytywnej wyroku.

Sędzia Sądu Rejonowego