Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Słupsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 maja 2017r.

Sąd Rejonowy w Słupsku V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Kołodziej Michałowicz

Protokolant: st. sekr. sąd. Beata Stankiewicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 maja 2017r. w S.

sprawy z odwołania H. B. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. z dnia 05.10.2016r., nr (...)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S.

o zasiłek chorobowy

zmienia w całości zaskarżoną decyzję i przyznaje ubezpieczonemu H. B. prawo do zasiłku chorobowego od dnia 09.08.2016r. do 06.09.2016r.

Sygn. akt V U 335/16

UZASADNIENIE

H. B. wniósł odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. z 05.10.2016 r. odmawiającej prawa do zasiłku chorobowego za okres od 09.08.2016 r. do 06.09.2016 r.

Wniósł o przyznanie zasiłku chorobowego, gdyż był niezdolny do pracy, z powodu choroby, która nie pozostawała w związku z wcześniejszym zachorowaniem. Argumentował, że nie wyczerpał okresu zasiłkowego.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. (ZUS) wniósł o oddalenie odwołań.

W uzasadnieniu stanowiska co do decyzji z sierpnia wskazał, że ubezpieczony wyczerpał okres zasiłkowy z dniem 11.11.2015 r., następnie do dnia 08.07.2016 r. korzystał ze świadczenia rehabilitacyjnego. Kolejna niezdolność do pracy powstała 09.08.2016 r. i ma ona związek przyczynowy z wcześniejszymi zachorowaniami, a przerwa między zachorowaniami była zbyt krótka.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W dniach od 14.05.2015 r. do 11.11.2015 r. tj. przez 182 dni H. B. był niezdolny do pracy i pobierał w tym okresie zasiłek chorobowy.

W okresie od 12.11.2015 r. do 08.07.2016 r. H. B. był niezdolny do pracy i pobierał w tym okresie świadczenie rehabilitacyjne.

Wyłącznymi przyczynami niezdolności do pracy w okresie od 14.05.2015 r. do 08.07.2016 r. była rana szarpana uda lewego.

Kolejne zachorowanie wystąpiło u H. B. w okresie od 09.08.2016 r. do 06.09.2016 r.

Wyłączną przyczyną niezdolności do pracy w tym okresie był stłuczenie klatki piersiowej - żeber po lewej stronie.

Dowód: opinia biegłego ortopedy k. 24, zaświadczenie k. 13, 17, historia zdrowia i choroby k. 19 – 20, dokumentacja w aktach ZUS.

Przerwa między zachorowaniami wynosiła 31 dni.

W dniu 05.10.2016 r. ZUS wydał decyzję odmawiającą H. B. prawa do zasiłku chorobowego za okres od 09.08.2016 r. do 06.09.2016 r., wskazując w uzasadnieniu, że „ niezdolność do pracy od dnia 09.08.2016 r.(…) ma ona związek przyczynowy z niezdolnością do pracy od dnia 14.05.2015 r. do 11.11.2015 r. i świadczeniem rehabilitacyjnym”.

Dowód : decyzja w aktach ZUS.

Sąd zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 25.06.1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego co do zasady zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby, nie dłużej jednak niż przez 182 dni.

Zgodnie z art. 9 ustawy świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego do okresu, zasiłkowego, wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy. Jeżeli okresy niezdolności do pracy są przerywane, to do okresu zasiłkowego wlicza się okresy poprzedniej niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni.

Oznacza to, że, jeżeli okresy niezdolności do pracy są przerwane, to do okresu zasiłkowego nie wlicza się okresów poprzedniej niezdolności do pracy spowodowanej inną chorobą.

Nie było kwestionowane przez strony, że H. B. był zdolny do pracy w dniach od 09.07.2016 r. do 08.08.2016 r. tj. przez 31 dni. Oznacza to, że między niezdolnościami do pracy wystąpiła przerwa. Skoro okresy niezdolności do pracy były przerwane i przerwa wynosiła 31 dni, to do okresu zasiłkowego należy wliczyć okresy poprzedniej niezdolności do pracy spowodowanej tą samą chorobą i nie należy wliczać okresów spowodowanych inną chorobą.

Zadaniem Sądu było ustalenie, czy niezdolności ubezpieczonego do pracy były spowodowane tą samą chorobą .

Należy zauważyć, że pojęcia "ta sama choroba" użyte w art. 9 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (jednolity tekst: Dz.U. z 2005 r. Nr 31, poz. 267 ze zm.) było analizowane przez Sąd Najwyższy (I BU 14/11, postanowienie SN, 2012-01-26, LEX nr 1215397; II UK 86/09, wyrok SN, 2008-11-06, OSNP 2010/9-10/124). Jego rozumienie jest w orzecznictwie sądów powszechnych i organów rentowych jednolite.

Przyjmuje się, że przesłanki „tej samej choroby” nie należy odnosić do tych samych numerów statystycznych, zgodnych z Międzynarodową Klasyfikacją Chorób i Problemów Zdrowotnych (...)10, gdyż nie chodzi o identyczne objawy odpowiadające numerom statystycznym, lecz o opis stanu klinicznego konkretnego układu lub narządu, który - choć daje różne objawy, podpadające pod różne numery statystyczne - stanowi tę samą chorobę, skoro dotyczy tego samego narządu lub układu.

Dla rozstrzygnięcia powyższego spornego zagadnienia niezbędne było posiadanie wiadomości specjalnych, dlatego też Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych z zakresu ortopedii.

Oceniając opinię Sąd stwierdził, że spełnia ona wymogi fachowości, rzetelności i logiczności. Wnioski zawarte w opinii zostały uzasadnione w sposób jasny i przekonywujący. Ponadto opinia została sporządzona przez lekarza specjalistę, a zatem zawarte w niej twierdzenia są poparte specjalistyczną wiedzą na wysokim poziomie. Opinia jest jednoznaczna i stanowcza.

Dlatego została przyjęta za podstawę poczynionych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych co do stanu zdrowia ubezpieczonego.

Zważyć też należy, że zgodnie z art. 233 § 2 k.p.c. opinia biegłych podlega ocenie sądu, ale w zakresie mocy przekonywującej rozumowania biegłych i logicznej poprawności wyciągniętych wniosków. Sąd natomiast nie może wchodzić w zakres merytorycznej wiedzy biegłych. Sąd nie może nie podzielać merytorycznych poglądów biegłego (biegłych), czy zamiast nich wprowadzać własne stwierdzenia. Stanowisko Sądu w tym zakresie zgodnie jest z poglądem wyrażonym przez Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia19.12.1990r., I PR 149/90,OSP 1991, nr 11-12, poz. 300.

Mając powyższe na uwadze, Sąd uznał, że niezdolności do pracy w dwu badanych okresach (14.05.2015 r. - 08.07.2016 r. i 09.08.2016 r. - 06.09.2016 r.) były spowodowane innymi chorobami. W pierwszym okresie przyczyną choroby był uraz – rana szarpana uda lewego. W drugim okresie przyczyna choroby był inny uraz – stłuczenie klatki piersiowej. Urazy dotyczyły innych części ciała i innych narządów.

Z tych względów na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Sąd zmienił zaskarżoną decyzję, o czym orzeczono w sentencji wyroku.

W piśmie z dnia 27.04.2017 r. (k. 33) ubezpieczony oświadczył, że cofa odwołanie, bo nie stać go na dojazdy do siedziby sądu.

Postanowieniem z dnia 12.02. (...). (k. 34) Sąd uznał cofnięcie odwołania za niedopuszczalne na podstawie art. 469 kpc.

Z przepisu tego wynika, że Sąd ma obowiązek kontrolować, czy cofnięcie odwołania narusza słuszny interes ubezpieczonego, a jeżeli stwierdzi takie naruszenie, to ma obowiązek zakwestionować dopuszczalność cofnięcia.

Oświadczenie ubezpieczonego wpłynęło do akt sprawy, gdy dowód z opinii biegłego był już przeprowadzony i Sąd znał treść opinii. Z dowodu tego wynika, że odwołanie ubezpieczonego jest oczywiście uzasadnione, a zatem powinno zostać uwzględnione poprzez zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie ubezpieczonemu prawa do świadczenia pieniężnego rekompensującego utratę możliwości zarobkowania.

Ubezpieczony w oświadczeniu z 27.04.2017 r. wskazał, że jedyną przyczyną cofnięcia odwołania jest trudna sytuacja finansowa.

Gdyby Sąd uznał cofnięcie odwołania za skuteczne i umorzył postępowanie, to doprowadziłoby to do sytuacji, że ubezpieczony znajdujący się w trudnej sytuacji finansowej, nie uzyskałby prawa do świadczenia pieniężnego, co do którego Sąd pozostaje w przekonaniu, że mu się sprawiedliwie należy. Słuszny interes ubezpieczonego polega na tym, że powinien otrzymać zasiłek.

Sąd oddalił wniosek o przesłuchanie w charakterze świadka M. P. na okoliczność „ choroby powoda w okresie korzystania ze zwolnienia lekarskiego, jej przyczyn oraz związku z zachorowaniem w okresie od 14.05.2015 r. do 08.07.2016 r.”, gdyż fakt zaistnienia chorób nie był sporny w niniejszej sprawie i zgodnie z art. 229 kpc nie wymagał dowodzenia. Związek obu urazów w świetle art. 227 kpc i przesłanek opisanych w art. 9 ustawy z dnia 25.06.1999 r. nie był faktem mającym jakiekolwiek znaczenie w niniejszej sprawie i dlatego również nie mógł być przedmiotem dowodu.

Sąd orzekający w niniejszej sprawie konsekwentnie uważa, że wykładnia art. 9 ustawy z dnia 25.06.1999 r. nie pozwala na przyjęcie, że istnienie lub nieistnienie związku przyczynowego między chorobami ma jakiekolwiek znaczenie prawne. Ustawodawca posługuje się pojęciem „niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą chorobą”. Milczy na temat, czy między tymi chorobami ma istnieć związek przyczynowy.

Sędzia Sądu Rejonowego Joanna Kołodziej Michałowicz