Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Słupsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 08 września 2016r.

Sąd Rejonowy w Słupsku V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR Marzena Hop

Protokolant: Anna Lewicka

po rozpoznaniu w dniu 08 września 2016r. w Słupsku

sprawy z odwołania J. R. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. z dnia 23.09.2016r., znak: (...)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S.

o świadczenie rehabilitacyjne

zmienia w całości zaskarżoną decyzję i przyznaje ubezpieczonemu J. R. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres od 29 września 2015r. do 31 lipca 2016r.

Sygn. akt V U 365/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 23.09.2015r. r. organ rentowy – Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił ubezpieczonemu J. R. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

Ubezpieczony J. R. wniósł odwołanie od powyższej decyzji, wnosząc o jej zmianę. Wskazał, że pobieranie policyjnej renty inwalidzkiej nie stanowi przyczyny odmowy przyznania prawa do świadczenia rehabilitacyjnego albowiem ustawa zasiłkowa nie zawiera takiego wyłączenia. Dla poparcia swojego stanowiska powołał się na orzeczenia Sądu Najwyższego.

Organ rentowy – Zakład Ubezpieczeń Społecznych w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu powołał się na treść art.18 ust.7 ustawy z dnia 25.06.1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Pełnomocnik ZUS zarzucił, że zawarty w przepisie zwrot „ emerytury” nie jest ograniczony tylko do emerytury powszechnej na podstawie ustawy z dni 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z FUS. Wskazał, że brak jest podstaw do uprzywilejowania tych emerytów w stosunku do osób pozostających w systemie ubezpieczeń społecznych. Świadczenie rehabilitacyjne ma zapewnić środki utrzymania, nie jest więc uzasadnione przyznanie świadczenia osobie uprawnionej do emerytury w tym do emerytury wojskowej.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. R. w okresie powstania niezdolności do pracy był zatrudniony w Biurze Handlowym (...) w C. od 21.02.2009r.

bezsporne; nadto k.26;

J. R. posiada tytuł do emerytury z tytułu służby więziennej od wielu lat. Został zgłoszony do ubezpieczenia zdrowotnego od 01.01.2001r. przez Biuro Emerytalne Służby Więziennej jako emeryt – rencista.

J. R. chorował nieprzerwanie przez okres 180 dni. Okres pobierania zasiłku chorobowego zakończył się w dniu 28.09.2015r. J. R. nie ma ustalonego prawa do emerytury określonej w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. 2009 r., Nr 153, poz. 1227 z późn. zm).

Bezsporne

Decyzją z dnia 23.09.2015r. r. organ rentowy – Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił ubezpieczonemu J. R. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

W uzasadnieniu wskazał, że świadczenie rehabilitacyjne nie przysługuje osobie uprawnionej do emerytury, a w złożonym oświadczeniu wnioskodawca poinformował, że ma ustalone prawo do emerytury.

dowód: decyzja ZUS O/S. z dnia 23.09.2015 r. – akta zasiłkowe ZUS

J. R. przebył zawał serca z powodu którego leczony był w Klinice Kardiologii w B. w okresie od 27.05.2005 do 01.06.2005r. Zawał leczony był pierwotną angioplastyką (...) z implantacją stenu. Od połowy marca 2015r. z uwagi na nasilenie bólów dławicowych leczony był na Oddziale Kardiologicznym w T. w okresie od 31.03.2015r. do 03.04.2015r. Rozpoznano u niego dusznicę bolesną niestabilną, astmę oskrzelową kontrolowaną, stan po zawale serca leczonym P. (...) + stent (2005r.) , cukrzyca t.2 (de novo). Podjęto nieudaną próbę rakanalizacji LAD. W dniu 02.07.2015r. wykonano zabieg kardiochirurgiczny – pomostowanie tętnic wieńcowych – 2 pomosty tętnicze do LAD i OM1. U J. R. rozpoznano stan po pomostowaniu tętnic wieńcowych ( LAD + OM1) – dwa pomosty tętnicze (02.07.2015r.), stan po zawale serca o angioplastyce LAD z implantacją stenu (2005r), nadciśnienie tętnicze, astmę oskrzelową, cukrzyce t.II, niedoczynność tarczycy.

J. R. po zabiegu kardiochirgicznym w dniu 02.07.2015r. nie odzyskał zdolności do pracy z dniem 28.09.2015r. Po takim zabiegu operacyjnym powikłanym ostrą niewydolnością oddechową musi minąć około 12 miesięcy, by odzyskać zdolność do pracy. J. R. po dniu 28.09.2015r. nie odzyskał zdolności do pracy. Wymaga nadal wyspecjalizowanego leczenia i rehabilitacji układu oddechowego i krążenia do końca lipca 2016r.

Dowód: opinia biegłego z dziedziny kardiologii C. J.-k.57

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie J. R. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. jest zasadne i jako takie zasługuje na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie organ rentowy nie kwestionował niezdolności do pracy ubezpieczonego, momentu, od którego ubezpieczony choruje, ani tego, iż ubezpieczonemu przysługuje świadczenie rehabilitacyjne na podstawie przepisów ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. 2010 r., Nr 77, poz. 512 z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą zasiłkową.

Sporna między stronami – jak wynika z odpowiedzi na odwołanie - była ocena prawna, czy w przypadku pobierania emerytury wojskowej, emerytury funkcjonariuszy, możliwe jest przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

Organ rentowy wskazywał, iż świadczenie rehabilitacyjne nie należy się ubezpieczonemu, bowiem jest on świadczeniobiorcą emerytury wypłacanej przez Biuro Emerytalne Służby Więziennej oraz że w art. 18 ust. 7 ustawy zasiłkowej chodzi o wszystkie rodzaje emerytur, w tym również wojskowe.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 25.06.1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy.

Z kolei ust. 7 powołanego przepisu stanowi, że świadczenie rehabilitacyjne nie przysługuje osobie uprawnionej do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy, zasiłku dla bezrobotnych, zasiłku przedemerytalnego, świadczenia przedemerytalnego, nauczycielskiego świadczenia kompensacyjnego oraz do urlopu dla poratowania zdrowia, udzielonego na podstawie odrębnych przepisów.

Dla rozpoznania niniejszej sprawy zasadnicze znaczenie ma wykładania prawa materialnego. W przedmiocie analogicznym jak objęty rozpoznaniem i rozstrzygnięciem niniejszej sprawy wypowiadał się już niejednokrotnie Sąd Najwyższy, a spory rozstrzygnięto na korzyść ubezpieczonych. Przykładowo w wyroku z dnia 18.01.2012r., II UK 168/11 Sąd Najwyższy orzekł, że pobieranie policyjnej renty inwalidzkiej na podstawie ustawy z 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy policji (...) nie wyłącza prawa ubezpieczonego do zasiłku chorobowego po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego oraz prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. W kolejnym wyroku rozstrzygnięto, że pobieranie emerytury wojskowej przyznanej na podstawie ustawy z 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin nie stanowi okoliczności wyłączającej prawo do zasiłku chorobowego po ustaniu tytułu ubezpieczenia (wyrok z 18 lutego 2013 r., II UK 196/12, OSNP 2013 nr 23-24, poz. 287). Prawo do świadczenia rehabilitacyjnego wyłączone jest tylko w tych okolicznościach, które wyczerpująco i wyraźnie określone zostały w art. 18 ust. 7 ustawy zasiłkowej z 25 czerwca 1999 r. Nie wymieniono w nim policyjnej renty inwalidzkiej przyznawanej funkcjonariuszom z funduszy publicznych, więc pobieranie tego świadczenia nie uzasadnia odmowy prawa do świadczenia rehabilitacyjnego (wyrok z 19 lutego 2014 r., I UK 368/13, LEX nr 1458625).

Kierunek wykładni przyjęty przez Sąd Najwyższy wskazuje, że zwrot "emerytury" w ustawie zasiłkowej nie obejmuje emerytury wojskowej. Na tak szerokie ujęcie nie pozwala wykładnia literalna i systemowa. W wyroku z dnia 26.03.2015r. II UK 145/14 Sąd Najwyższy zwrócił uwagę, że mamy odrębność regulacji w systemie zabezpieczenia społecznego, czyli system powszechny (składkowy) i system zaopatrzeniowy (emerytur wojskowych i emerytur funkcjonariuszy). Inne są przesłanki oraz zróżnicowanie prawa do świadczeń w systemie powszechnym i wojskowym. Emeryt wojskowy może być ubezpieczony z tytułu zatrudnienia w systemie powszechnym. Korzysta z ubezpieczenia chorobowego, jednak wówczas odjęcie mu ochrony w postaci zasiłku chorobowego lub świadczenia rehabilitacyjnego, dlatego że ma emeryturę wojskową, musi być wyraźne. Na tak jednoznaczne stwierdzenie nie pozwala wykładnia art. 18 ust. 7 ustawy zasiłkowej, gdyż użyte w nim pojęcie emerytury nie uwzględnia emerytury z systemu zaopatrzeniowego. Wynika to z zakresu systemu ubezpieczeń społecznych, do których należy między innymi ubezpieczenie emerytalne i ubezpieczenie chorobowe (art. 1 pkt 1 i 3 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych). Ubezpieczenia emerytalne w tym rozumieniu to tylko emerytury w systemie powszechnym. Potwierdza to regulacja z art. 2 ustawy emerytalnej (z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS). Wyraźnie wyodrębnia obok systemu powszechnego emerytury żołnierzy zawodowych i emerytury funkcjonariuszy. Skoro te ostatnie nie są objęte regulacją powszechną, to również słowo "emerytura" w regulacji należącej do systemu powszechnego, czyli w art. 18 ust. 7 ustawy zasiłkowej nie może obejmować emerytury wojskowej. Reasumując, emerytura wojskowa nie wyłącza prawa do świadczenia rehabilitacyjnego (art. 18 ust. 7 ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa). Bez wyraźnego wskazania emerytury wojskowej w art. 18 ust. 7 nieuprawnione jest zniesienie tego zróżnicowania w drodze orzecznictwa. Nadto, jak stwierdził Sąd Najwyższy, świadczenia z ubezpieczenia chorobowego przysługują bez względu na sytuację majątkową uprawnionych, co odnosi się wprost do zasiłku chorobowego z tytułu niezdolności do pracy powstałej po ustaniu ubezpieczenia (uzasadnienie uchwały z dnia 30.08.2001 r., III ZP 11/01 OSNAPiUS 2002. nr 1, poz. 18).

Sąd rozpoznający niniejszą sprawę w całości podziela powołane powyżej stanowisko Sądu Najwyższego.

Skarżący po okresie pobierania zasiłku chorobowego nie odzyskał zdolności do pracy. Po zabiegu kardiochirgicznym przeprowadzonym w dniu 02.07.2015r. powikłanym ostrą niewydolnością oddechową musi minąć około 12 miesięcy, by odzyskać zdolność do pracy. J. R. po dniu 28.09.2015r. nie odzyskał zdolności do pracy. Wymaga nadal wyspecjalizowanego leczenia i rehabilitacji układu oddechowego i krążenia do końca lipca 2016r.

Oceny staniu zdrowia ubezpieczonego Sąd dokonał na podstawie opinii biegłego z zakresu kardiologii. Odnosząc się do opinii wydanej przez biegłego lekarza w ocenie Sądu należy stwierdzić, że opinia te spełnia wymogi fachowości, rzetelności i logiczności. Wnioski zawarte w opinii zostały uzasadnione w sposób jasny i przekonywujący. Ponadto opinia została sporządzona przez lekarza specjalistę, a zatem zawarte w niej twierdzenia są poparte specjalistyczną wiedzą na wysokim poziomie. W tym stanie rzeczy przedmiotową opinię przyjąć należało za podstawę poczynionych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych. Nadto żadna ze stron nie wniosła zastrzeżeń do opinii biegłego, co pozwala na przyjęcie, że strony zgadzają się z wnioskami opinii.

Mając na uwadze powyższe ustalenia i rozważania, Sąd uznał, iż odwołanie ubezpieczonego jest uzasadnione i na podstawie art. 477 ^{1 4} § 2 kpc zmienił w całości zaskarżoną decyzję i przyznał ubezpieczonemu J. R. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres od 29.09.2015r. do 31.07.2016r.