Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Słupsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 czerwca 2016 roku

Sąd Rejonowy w Słupsku IX Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSR Elżbieta Sawko

Protokolant: Tomasz Bajek

po rozpoznaniu w dniu 08 czerwca 2016 roku

na rozprawie

sprawy z powództwa K. T.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

1.  Zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda K. T. kwotę 6.000,00 (sześć tysięcy 00/100) złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 20 listopada 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty.

2.  Zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda K. T. kwotę 2.000,00 (dwa tysiące 00/100) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 25 maja 2016 roku do dnia zapłaty.

3.  Zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda K. T. kwotę 442,45 (czterysta czterdzieści dwa 45/100) złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 29 listopada 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty.

4.  Zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda K. T. kwotę 212,20 (dwieście dwanaście 20/100) złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 23 lutego 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty.

5.  W pozostałej części powództwo oddala.

6.  Zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda K. T. kwotę 1.848,82 (jeden tysiąc osiemset czterdzieści osiem 82/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt IX C 128/15

UZASADNIENIE

Powód K. T. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego (...) S.A. w W., w związku z wypadkiem komunikacyjnym zaistniałym w dniu 22 sierpnia 20014 roku w S.:

- kwoty 6.000,00 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 20.11.2014 roku tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę;

- kwoty 442,45 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 29.11.2014 roku tytułem refundacji kosztów leczenia;

- kwoty 212,20 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu tytułem zwrotu kosztów dojazdów związanych z leczeniem;

- kwoty 1.298,21 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 23.11. 2014 roku tytułem zwrotu utraconych dochodów.

W uzasadnieniu pozwu powód podnosił, że w dniu 22 sierpnia 2014 roku w S. doszło do wypadku komunikacyjnego, w którym kierujący pojazdem marki D. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nie zachował należytej ostrożności podczas jazdy wymuszając pierwszeństwo przejazdu, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z pojazdem, którego kierującym był powód. Sprawca zdarzenia w chwili wypadku był objęty ochroną ubezpieczeniową z tytułu odpowiedzialności cywilnej u pozwanego p[ (...) S.A. w W.. W toku postępowania likwidacyjnego pozwany odmówił przyznania na rzecz powoda żądanych roszczeń.

Pismem procesowym z dnia 23 maja 2016 roku powód rozszerzył żądanie o kwotę 2.000 złotych tytułem zadośćuczynienia za krzywdę z ustawowymi odsetkami od tej kwoty od dnia rozszerzenia powództwa oraz o kwotę 420,00 złotych tytułem skapitalizowanej renty obejmującej koszty opieki osób trzecich.

Pozwany (...) S.A. w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości i o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew wywodził, że poza sporem pozostaje okoliczność, iż sprawca szkody posiadał u pozwanego w dacie jej zaistnienia obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. W wyniku przeprowadzonych w trakcie postępowania likwidacyjnego ustaleń, w tym na podstawie dostarczonej przez poszkodowanego dokumentacji medycznej i orzeczeń lekarskich pozwany nie znalazł jednak podstaw do przyjęcia swej odpowiedzialności oraz wypłaty zadośćuczynienia i odszkodowania. W szczególności zarzucał, że z treści notatki Policji sporządzonej na miejscu zdarzenia wynika, że sprawa została zakwalifikowana jako kolizja drogowa, a jej sprawca został ukarany mandatem karnym. W dokumencie tym brak wzmianki, aby ktokolwiek odniósł obrażenia ciała. Pozwany w postępowaniu likwidacyjnym ustalił, że u powoda występują wprawdzie dolegliwości bólowe będące wynikiem zmian chorobowych odcinka szyjnego kręgosłupa, jednakże zdaniem pozwanego mają one charakter przewlekły i nie pozostają w adekwatnym związku przyczynowo-skutkowym ze zdarzeniem z dnia 22 sierpnia 2014 roku.

Jednocześnie kwestionował datę początkową roszczenia odsetkowego zarzucając, że opóźnienie w zapłacie zadośćuczynienia za krzywdę – z uwagi na charakter tego świadczenia – następuje, w zależności od okoliczności sprawy – w dniu poprzedzającym wyrokowanie lub w dniu wyrokowania. Przyznanie zaś odsetek od kwoty zasądzonej tytułem zadośćuczynienia pieniężnego poczynając od daty wezwania o jego zapłatę, spowodowałoby istotne podwyższenie sumy zadośćuczynienia ponad kwotę uznaną przez sąd za odpowiednią w chwili orzekania.

Z powołaniem na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 04 stycznia 2007 roku, V CSK 400/06 pozwany wywodził, że w wypadku, gdy ustalenie wysokości szkody jest sporne między stronami i wymaga zasięgnięcia przez sąd wiadomości specjalnych, termin wymagalności świadczenia może być określony zgodnie z art. 817 § 2 kc.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 22 sierpnia 2014 roku około godziny 13.30 na skrzyżowaniu ulic (...) w S. doszło do kolizji, w wyniku której kierujący pojazdem marki D. (...) M. O. nie zachował należytej ostrożności podczas jazdy wymuszając pierwszeństwo przejazdu, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z pojazdem marki M. o numerze rejestracyjnym (...), którego kierującym był powód K. T.. na miejscu zdarzenia została przez Policję sporządzona notatka urzędowa, a M. O. został ukarany mandatem karnym. Sprawca zdarzenia w dacie kolizji ubezpieczony był w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia OC u pozwanego (...) S.A. w W..

(bezsporne)

W wyniku tego zdarzenia powód doznał skręcenia odcinka szyjnego kręgosłupa, skręcenia nadgarstka prawego oraz ogólnych potłuczeń. Obrażenia te spowodowały powstanie długotrwałego uszczerbku na zdrowiu pod postacią pourazowego zespołu korzonkowego szyjnego. Według tabel uszczerbków na zdrowiu zawartych w Rozporządzeniu Ministra Pracy z dnia 18 grudnia 2002 roku trwały uszczerbek na zdrowiu powoda wyniósł 5%. Ze strony nadgarstka lewego oraz kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego nie stwierdzono uszczerbków mających związek z przedmiotowym zdarzeniem. dolegliwości i związany z nimi proces leczenia trwały 12 miesięcy. Brak jest obiektywnych dowodów klinicznych aby aktualnie dolegliwości te utrzymywały się. W chwili obecnej nie stwierdza się istotnych ograniczeń w zakresie sprawności fizycznej powoda. Rokowanie jest korzystne. Nie ma podstaw do stwierdzenia, aby w przyszłości mogły wystąpić negatywne skutki zdrowotne związane z przebytymi przez powoda urazami. Nie także potrzeby prowadzenia dalszej rehabilitacji. Doznane obrażenia nie spowodowały istotnego ograniczenia w samoobsłudze powoda wymagającego opieki osób trzecich w zaspokajaniu podstawowych potrzeb. w okresie 6 tygodni od zdarzenia (okres gojenia urazów więzadłowych) występowały ograniczenia w dźwiganiu i wykonywaniu czynności jedną ręką. W tych czynnościach wymagana była pomoc osób trzecich w wymiarze 1 godziny dziennie.

(dowód: opinia biegłego sądowego specjalisty ortopedii i traumatologii narządu ruchu M. K. – k. 111-113 akt sprawy)

Bezpośrednio po kolizji na miejsce zdarzenia przyjechała Policja i w tym czasie powód poruszał się normalnie, a następnie samodzielnie samochodem odjechał.

(dowód: zeznania świadka M. O. – k. 97)

Jednakże w dniu kolizji powód K. T. zgłosił się następnie na (...) Wojewódzkiego Szpitala (...) w S., gdzie stwierdzono powierzchowne urazy obejmujące liczne okolice ciała. W obrazie rtg odcinka szyjnego kręgosłupa i nadgarstka prawego nie stwierdzono widocznych zmian. Zalecono kontrolę w poradni chirurgii urazowo-ortopedycznej za 4-5 dni oraz okłady z A..

(dowód: karta informacyjna leczenia szpitalnego –k. 30 akt sprawy)

Po wypadku powód odczuwał bóle ręki prawej, kręgosłupa lędźwiowego i szyi. Przez około 3-4 miesiące nosił kołnierz ortopedyczny. Korzystał także z rehabilitacji, za którą częściowo sam zapłacił. Miał zalecenia lekarskie, aby unikał dźwigania i nie nadwerężał prawej ręki. Z uwagi na ból szyi nie mógł wykonywać gwałtownych obrotów głową. Miał także bóle głowy. Przyjmował leki przeciwbólowe.

(dowód: zeznania świadków K. K. –k. 97-98, D. M. (1) –k. 98-99, przesłuchanie powoda K. T. w charakterze strony- protokół rozprawy z dnia 25 maja 2016 roku)

Powód korzystał też z rehabilitacji, a także zakupił leki przeciwbólowe przepisane przez lekarza. Koszty rehabilitacji i zakupu niezbędnych leków wyniosły 442, 45 złotych.

(bezsporne)

Koszty związane z dojazdami na rehabilitację, do lekarzy leczących powoda oraz po zakup niezbędnych leków, poniesione przez powoda, wyniosły 212,20 złotych.

(bezsporne)

W dacie zdarzenia powód prowadził Firmę (...) z siedzibą w G., w której zatrudniał jednego pracownika.

(bezsporne)

Utracony przewidywany dochód powoda za miesiąc październik 2014 roku, wyliczony jako średni dochód z poprzednich trzech miesięcy, wyniósł 1.298,21 złotych.

(dowód: zaświadczenie o przewidywanych utraconych dochodach – k. 13)

Prowadzona przez powoda K. T. firma to warsztat samochodowy. Z uwagi na odczuwane dolegliwości po kolizji, konieczność rehabilitacji noszenia kołnierza usztywniającego warsztat funkcjonował w ograniczonym zakresie. Część zleconych prac przejął kolega powoda D. M. (2), który także prowadzi warsztat samochodowy. Rozliczenia były bezgotówkowe, to jest D. M. (2) pomagał powodowi w wykonywaniu zleconych prac w zamian za części. Była to przysługa koleżeńska.

(dowód: zeznania świadka: D. M. (1) –k. 98-99, przesłuchanie powoda K. T. w charakterze strony- protokół rozprawy z dnia 25 maja 2016 roku)

W czasie niezdolności do pracy powód K. T. otrzymywał z ZUS zasiłek chorobowy.

(przesłuchanie powoda K. T. w charakterze strony- protokół rozprawy z dnia 25 maja 2016 roku)

Sprawca wypadku, w dacie jego zaistnienia, posiadał u pozwanego obowiązkowe ubezpieczenie OC pojazdów mechanicznych.

( bezsporne )

W toku postępowania likwidacyjnego pozwany odmówił powodowi wypłaty jakiegokolwiek odszkodowania uznając, że jego dolegliwości mają charakter przewlekły i nie pozostają w adekwatnym związku przyczynowo-skutkowym ze szkodą.

(bezsporne)

Sąd zważył:

Poza sporem w sprawie niniejszej pozostawała odpowiedzialność odszkodowawcza pozwanego względem powoda w związku z wypadkiem zaistniałym w dniu 22 sierpnia 2014 roku co do zasady. Pozwany bowiem nie kwestionował okoliczności, że pojazd, którym kierował sprawca kolizji M. O., ubezpieczony był w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia OC u pozwanego (...) S.A. w W..

Sporna jednakże była zarówno odpowiedzialność odszkodowawcza pozwanego co do zasady, jak i co do wysokości należnego powodowi zadośćuczynienia oraz zgłoszonych roszczeń odszkodowawczych.

Na wstępie zaznaczenia wymaga, że zgodnie z ukształtowanymi zasadami, regulującymi odpowiedzialność odszkodowawczą, dla powstania tej odpowiedzialności niezbędnym jest wykazanie trzech przesłanek, występujących in extenso, tj. zdarzenia, z którym system prawny łączy obowiązek naprawienia szkody, zaistnienie szkody, a także związku przyczynowo- skutkowego między zdarzeniem a szkodą.

W procesie cywilnym obowiązuje zasada kontradyktoryjności, wyrażona w art. 232 kpc, zgodnie z którą to na stronach spoczywa obowiązek wskazywania dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

Zatem ciężar dowodu – zgodnie z art. 6 k.c. – polegający na wykazaniu powyższych przesłanek spoczywał na powódce, która w ocenie Sądu obowiązkowi temu sprostała, jednakże jedynie co do zasady.

W świetle opinii biegłego sądowego M. K. nie ulega wątpliwości, że stwierdzone przez biegłego obrażenia doznane przez powoda pozostają w normalnym adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem z dnia 22 sierpnia 2014 roku, co przesądza o konieczności przyjęcia odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego wobec powoda za skutki tego zdarzenia. Sąd uznał powołaną opinię za rzetelną i miarodajną.

Podstawę prawną dochodzonego przez powoda roszczenia stanowią przepisy ustawy z dnia 22.05.2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. Nr 124, poz. 1152 z późn. zm.) stanowiące lex specialis względem art. 822 kc. Stosownie zaś do treści art. 35 ust. 1 powołanej ustawy z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest m. innymi utrata, zniszczenie bądź uszkodzenie mienia. Zgodnie z art. 9 ust. 1 i 2 tejże ustawy umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (…).

Na mocy art. 13 ust. 1 przywołanej ustawy zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie lub świadczenie z tytułu ubezpieczenia obowiązkowego na podstawie uznania roszczenia uprawnionego z umowy ubezpieczenia w wyniku ustaleń, zawartej z nim ugody lub prawomocnego orzeczenia sądu. Odpowiedzialność ta ma swoje źródło w treści art. 415 kc w zw. z art. 436 kc i art. 822 kc. Stosownie zaś do treści art. 361 § 1 kc zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Zasadna zatem jest konstatacja, że szkoda powstaje w chwili wypadku (kolizji) i podlega naprawieniu na podstawie art. 436 kc, a także według przesłanek określonych w trybie art. 363 § 2 kc.

W myśl art. 822 § 1 kc, przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Podkreślenia wymaga, iż celem ochrony ubezpieczeniowej jest zapewnienie uprawnionemu pełnej kompensaty szkody ze strony ubezpieczyciela.

Kompensacyjna funkcja odpowiedzialności odszkodowawczej wymaga ustalenia odszkodowania w takiej wysokości, aby po pierwsze, cały uszczerbek został wyrównany, a po drugie, aby poszkodowany nie został wzbogacony.

Jednocześnie roszczenie powoda o zapłatę dochodzonej kwoty 8.000 złotych tytułem zadośćuczynienia za krzywdę opiera się na treści przepisów art. 445 § 1 kc w zw. z art. 444 § 1 kc, natomiast strona pozwana kwestionowała roszczenie zgłoszone przez powoda co do wysokości.

W świetle ostatnio przywołanych przepisów w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Dla oceny zasadności żądania objętego przedmiotowym postępowaniem miało zatem ustalenie rozmiaru cierpień i krzywd, jakich powód doznał w następstwie wypadku, bowiem właśnie to kryterium decyduje o wysokości zadośćuczynienia, jakie należne jest poszkodowanemu.

Przystępując do oceny wysokości należnego K. T. zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, zważyć należy, iż ustawodawca nie określił wprost podstaw wpływających na wysokość zadośćuczynienia, ograniczając się jedynie do wskazania, że winno ono stanowić „sumę odpowiednią”. Powyższe spowodowało, że przedmiotem licznych orzeczeń sądowych oraz rozważań przedstawicieli doktryny były właśnie kryteria, które winny być uwzględnione przy ustaleniu odpowiedniej kwoty tytułem zadośćuczynienia. Zaprezentowane poglądy pozwoliły na wypracowanie i przyjęcie powszechnie aprobowanych i uwzględnianych kryteriów przy określaniu wysokości przyznawanego zadośćuczynienia, wśród których wymienia się: rodzaj naruszonego dobra, zakres i rodzaj rozstroju zdrowia, czas trwania cierpień, ból i inne dolegliwości oraz cierpienia psychiczne, czyli negatywne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała, wiek poszkodowanego, intensywność ujemnych doznań fizycznych i psychicznych, rokowania na przyszłość, stopień winy sprawcy, ujemne skutki zdrowotne, jakie osoba poszkodowana będzie zmuszona znosić w przyszłości, ale także wysokość świadczeń, które z innych źródeł zostały poszkodowanemu, tytułem doznanej krzywdy, wypłacone. Podkreśla się przy tym, że przyznane zadośćuczynienie winno mieć charakter całościowy i obejmować wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane jak i te, które w związku ze schorzeniem wystąpić mogą w przyszłości. Jest to bowiem świadczenie jednorazowe, którego wysokość uwzględnia wszystkie okoliczności związane z cierpieniami tak już doznanymi, jak również tymi, które w przyszłości w związku niezakończonym leczeniem, jego następstwami, czy też planowanymi w przyszłości zabiegami, mogą się pojawić /vide: orz. SN z 13 marca 1973r. II CR 50/73; wyrok SN z 4 lipca 1969 r., OSNCP 1970, nr 4, poz. 71; wyrok SN z 3 maja 1972 r., I CR 106/72; wyrok SN z 12 kwietnia 1972 r., II CR 57/72; wyrok SN z 27 sierpnia 1969 r., I PR 224/69/.

Oceniając rozmiar krzywdy poniesionej przez powoda w następstwie kolizji, mający istotne znaczenie przy ustalaniu wysokości należnego jemu zadośćuczynienia, Sąd oparł się w szczególności na opinii biegłego sądowego specjalisty ortopedy i traumatologii narządu ruchu M. K., który stwierdził u powoda 5% trwałego uszczerbku na zdrowiu w związku z urazami odniesionymi na skutek kolizji z dnia 22 sierpnia 2016 roku.

W ocenie Sądu, powyższa opinia biegłego sądowego M. K. jako zupełna, wyczerpująca i prawidłowa z punktu widzenia wymagań logiki i zasad doświadczenia życiowego, stanowi miarodajne źródło dowodowe. Stąd Sąd oparł na niej ustalenia faktyczne. Zauważyć jednocześnie należy, że opinia ta nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Reasumując stwierdzić należy, iż niewątpliwie w wyniku kolizji z dnia 22 sierpnia 2014 roku powód doznał krzywdy w stosunkowo znacznym rozmiarze. Musiał liczyć się z utrudnieniami w życiu codziennym w związku z koniecznością noszenia przez około 3 miesiące kołnierza ortopedycznego, niemożnością prowadzenia samochodu w tym okresie. Również rehabilitacja powoda trwała stosunkowo długo. Mając na względzie ustalony wyżej stan faktyczny sprawy i przepisy prawa, w tym poglądy orzecznictwa w przedmiocie ustalenia wysokości kwoty należnego zadośćuczynienia, stwierdzić należy, iż kwota 8.000 złotych tytułem zadośćuczynienia jest sumą odpowiednią do krzywdy doznanej przez powoda, o której mowa w art. 445 § 1 kc w zw. z art. 444 § 1 kc. Suma w tej wysokości w ocenie Sądu spełni funkcję kompensacyjną przyznanego powodowi zadośćuczynienia.

Odnośnie natomiast pozostałych roszczeń zgłoszonych przez powoda, zaznaczyć należy, że w myśl art. 444 § 1 kc zdanie pierwsze w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty.

W wyroku z dnia 04 października 1973 roku II CR 365/73 Sąd Najwyższy wskazał, że stosownie do art. 444 § 1 k.c., w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty związane z osobą poszkodowanego. Chodzi tu zatem m.in. o koszty leczenia w szerokim pojęciu, obejmującym także koszty pielęgnacji, jeżeli stan chorego tego wymaga. Natomiast okoliczność, kto wykonuje te obowiązki, a więc czy pielęgniarka, czy też członek rodziny, jest z tego punktu widzenia obojętna.

W tym kontekście zasadne są dochodzone przez powoda koszty rehabilitacji i zakupu niezbędnych leków w kwocie 442,45 złotych, wykazane stosownymi rachunkami i fakturami, a także koszty związane z dojazdami na rehabilitację, do lekarzy leczących powoda oraz po zakup niezbędnych leków kwocie 212,20 złotych. Wyliczenia tych ostatnich kosztów dokonanych przez powoda strona pozwana w żadnym zakresie nie zakwestionowała.

Z opinii biegłego sądowego M. K. wynika, że doznane obrażenia nie spowodowały istotnego ograniczenia w samoobsłudze powoda wymagającego opieki osób trzecich w zaspokajaniu podstawowych potrzeb, a jedynie w okresie 6 tygodni od zdarzenia występowały ograniczenia w dźwiganiu i wykonywaniu czynności prawą ręką. W tych czynnościach wymagana była pomoc osób trzecich w wymiarze jednej godziny dziennie.

To jednak na powodzie ciążył ciężar wykazania zgodnie z regułą dowodową wynikającą z art.6 kc, że istotnie z takiej pomocy korzystał. W ocenie Sądu powód jednakże tej okoliczności dowodowo nie wykazał, a tym samy żądanie zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda kwoty 420 złotych tytułem skapitalizowanej renty obejmującej koszty opieki osób trzecich podlegało oddaleniu.

W tej sytuacji Sąd uznał za nieuzasadnione żądanie odszkodowania z tytułu kosztów opieki według stawki 10 złotych za godzinę przez 42 dni.

Odnośnie natomiast żądania zasądzenia od pozwanego kwoty 1.298,21 złotych, która miałaby stanowić przewidywany miesięczny utracony przez powoda dochód, należy zauważyć, że podczas korzystania ze zwolnienia lekarskiego powód otrzymywał zasiłek chorobowy z ZUS, jednakże nie wiadomo, w jakiej wysokości. Nadto z zeznań świadka D. M. (1) wynika, że po kolizji powód działalność swoją prowadził, choć w ograniczonym zakresie i przy pomocy świadka. W tej sytuacji powód nie może utrzymywać, że faktycznie utracił dochód w miesiącu październiku w kwocie 1.298,21 złotych. Zaświadczenie o przewidywanych utraconych dochodach wskazuje jedynie na kwotę średniego miesięcznego dochodu, który powód mógł utracić w miesiącu październiku 2014 roku. Okoliczność, czy, i w jakiej wysokości natomiast powód faktycznie dochód utracił, nie została przez powoda w żadnym zakresie dowodowo wykazana, a tym samym w tej części powództwo podlegało oddaleniu.

O należnych odsetkach ustawowych orzeczono na podstawie art. 481 § 1 kc.

Data wymagalności roszczeń zgłoszonych przez powoda winna być ustalona w niniejszej sprawie stosownie do treści art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (Dz. U. nr 124/03, poz. 1152 ze zm.). Cytowana ustawa ustaliła termin wymagalności roszczenia odszkodowawczego. W ocenie Sądu pozwany ubezpieczyciel bezzasadnie uznał, iż nie ponosi odpowiedzialności odszkodowawczej wobec powoda odmawiając wypłaty jakiegokolwiek odszkodowania. W tej sytuacji pozwany powinien ponosić odpowiedzialność w zakresie odsetek od daty wymagalności określonej powołanym przepisem.

Nieprawidłowe ustalenia dokonane w toku postępowania likwidacyjnego sprowadzające się do stwierdzenia braku adekwatnego związku przyczynowo-skutkowego doznanych przez powoda obrażeń ciała na skutek kolizji z dnia 22 sierpnia 2016 roku nie mogą bowiem skutkować pozbawieniem powoda odsetek za opóźnienie od daty wymagalności zasadnie zgłoszonych roszczeń.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 108 § 1 kpc w zw. z art. 98 i 99 kpc i art. 100 kpc. Powód przegrał niniejszy proces w stosunkowo niewielkim zakresie, co uzasadniało nałożenie na stronę pozwaną zwrotu powodowi wszystkich poniesionych kosztów.