Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Słupsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 stycznia 2017 roku

Sąd Rejonowy w Słupsku IX Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSR Elżbieta Sawko

Protokolant: Kamila Finor

po rozpoznaniu w dniu 30 grudnia 2016 roku

na rozprawie

sprawy z powództwa A. E. (1)

przeciwko Towarzystwu (...) w W.

o zapłatę

1.  Zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) w W. na rzecz powoda A. E. (1) kwotę 19.826,35 złotych (dziewiętnaście tysięcy osiemset dwadzieścia sześć 35/100) złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 13 listopada 2014 roku do dnia zapłaty.

2.  Zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) w W. na rzecz powoda A. E. (1) kwotę (...),30 (trzy tysiące siedemset pięć 30/100) złotych tytułem zwrotu części kosztów procesu.

3.  W pozostałej części powództwo oddala.

Sygn. akt IX C 385/15

UZASADNIENIE

Powód A. E. (2) wniósł o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) w W. kwoty 22.000 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 13 listopada 2014 roku do dnia zapłaty oraz kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Na uzasadnienie żądania powód podniósł, iż pozwany, odpowiedzialny za przedmiotową szkodę, w toku postępowania likwidacyjnego wypłacił powodowi odszkodowanie w kwocie 21.070,04 złotych, która w ocenie powoda jest kwotą zaniżoną i nie przywróciła pojazdu powoda do stanu sprzed szkody.

Pozwany Towarzystwo (...) w W. domagał się oddalenia powództwa w całości oraz zasądzenia na jego rzecz od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Pozwany wywodził, iż jeśli powód uważa, że pozwany bezpodstawnie zaniżył wartość części zamiennych, stawki za roboczogodzinę prac naprawczych oraz wartość materiałów lakierniczych, to obowiązek udowodnienia tych okoliczności spoczywa na powodzie.

Nadto pozwany zakwestionował zakres uszkodzeń pojazdu powoda.

Sąd ustalił:

W dniu 12 października 2014 roku doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd powoda A. E. (1) marki B. nr rej. (...).

bezsporne

Uszkodzeniu w pojeździe powoda uległy: nakładka zderzaka przedniego, odblask boczny, krata ozdobna przednia prawa, pokrywa przednia, reflektor prawy, ściana boczna przednia prawa, drzwi przednie prawe, drzwi tylne prawe, osłona belki prawej, ściana tylna prawa, osłona bieżni koła tylnego prawego, nakładka zderzaka tylnego, felga koła przedniego prawego. Felga koła tylnego prawego nie wymagała lakierowania. Nie uległ uszkodzeniu lewy reflektor. W związku z uszkodzeniami wymianie w pojeździe powoda powinny podlegać: nakładka zderzaka przedniego, odblask boczny, krata ozdobna przednia prawa, pokrywa przednia, reflektor prawy, ściana boczna przednia prawa, drzwi przednie prawe, drzwi tylne prawe, osłona belki prawej. Pozostałe uszkodzone części winny podlegać lakierowaniu naprawczemu. Przyjmując za podstawę zakres uszkodzeń i sposób ich naprawy wyżej wskazany oraz stawki za roboczogodzinę robót naprawczych w wysokości 120 złotych za roboczogodzinę za prace mechaniczne i blacharskie, celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty przywrócenia pojazdu powoda do stanu sprzed szkody wynoszą 40.896,39 złotych brutto.

dowód: pisemna opinia biegłego sądowego rzeczoznawcy samochodowego J. Z. – k. 53-62

W warsztatach naprawczych zrzeszonych w Cechu (...) w S. w dacie zdarzenia stawki wynagrodzenia za prace mechaniczne i blacharsko-lakiernicze wynosiły od 70-140 złotych za roboczogodzinę. Nie jest stawką średnią na rynku lokalnym stawka w kwocie 105 złotych za roboczogodzinę, gdyż jest to jedynie średnia arytmetyczna skrajnych stawek. Stawkę średnią należy natomiast rozumieć jako stawkę mieszczącą się w przedziale stawek stosowanych na rynku lokalnym. w dacie szkody. w Matematyce istnieje kilkanaście średnich, w 5tym między innymi: średnia matematyczna, wykładnicza, mediana średnia ważona.. Nie istnieje możliwość określenia, ile razy w dniu, czy miesiącu szkody była stosowana stawka między 70 a 140 złotych, żeby zastosować odpowiednią metodę matematyczną. nadto – gdyby zastosować metodę średniej matematycznej do określenia średniej stawki na rynku lokalnym, to po pewnym czasie doszłoby do tego, że średnia stawka wynosiłaby 70 złotych, to jest wartość najniższą, co nie odpowiadałyby prawdzie. Dlatego też zasadnym jest w niniejszej sprawie przyjęcie stawki na poziomie 120 złotych za roboczogodzinę za wszystkie rodzaje prac. Stawka w tej wysokości odpowiada pojęciu średniej stawki na rynku lokalnym.

dowód: pisemna opinia biegłego sądowego rzeczoznawcy samochodowego J. Z. – k. 53-62, ustna opinia biegłego J. Z. –k. 87-88

W dacie zdarzenia pojazd sprawcy szkody objęty był ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej (OC) posiadaczy pojazdów w pozwanym Towarzystwie.

bezsporne

Pozwany ustalił koszt naprawy pojazdu powoda na kwotę 21.070,04 zł i w takiej wysokości wypłacił powodowi odszkodowanie.

bezsporne

Sąd zważył:

Kwestię odpowiedzialności odszkodowawczej z tytułu szkód komunikacyjnych regulują przepisy ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (Dz.U.2013.392 j.t.).

Zgodnie z art. 34 ust. 1 powołanej ustawy z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

W myśl art. 35 tej ustawy ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu

Zgodnie z art. 9 ust. 1 i 2 ustawy umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (…).

Z kolei na mocy art. 13 ust. 1 ustawy zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie lub świadczenie z tytułu ubezpieczenia obowiązkowego na podstawie uznania roszczenia uprawnionego z umowy ubezpieczenia w wyniku ustaleń, zawartej z nim ugody lub prawomocnego orzeczenia sądu. Odpowiedzialność ta ma swoje źródło w treści art. 415 kc w zw. z art. 436 kc i art. 822 kc.

Stosownie zaś do treści art. 361 § 1 kc zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Zasadna zatem jest konstatacja, że szkoda powstaje w chwili wypadku (kolizji) i podlega naprawieniu na podstawie art. 436 kc, a także według przesłanek określonych w trybie art. 363 § 2 kc.

W myśl art. 822 § 1 kc, przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Podkreślenia wymaga, iż celem ochrony ubezpieczeniowej jest zapewnienie uprawnionemu pełnej kompensaty szkody ze strony ubezpieczyciela.

Kompensacyjna funkcja odpowiedzialności odszkodowawczej wymaga ustalenia odszkodowania w takiej wysokości, aby po pierwsze, cały uszczerbek został wyrównany, a po drugie, aby poszkodowany nie został wzbogacony.

W ocenie powoda wypłacona tytułem odszkodowania kwota nie pokrywa szkody w całości, albowiem nie pozwala na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody.

Pozwany zarzucał zaś, że w prawidłowy sposób wyliczył szkodę w pojeździe powoda, wskazując, że dokonana naprawa nie musi dotyczyć części nowych bądź oryginalnych części zamiennych.

W tym miejscu zaznaczenia wymaga, iż zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem judykatury jedynie naprawa przy użyciu nowych, oryginalnych fabrycznie części zamiennych spełnia kryteria przywrócenia pojazdu do stanu sprzed zdarzenia zarówno pod względem technicznym, jakościowym, jak również bezpieczeństwa eksploatacyjnego, albowiem części takie są bardziej wytrzymałe i jakościowo lepsze niż większość części nieoryginalnych, a przede wszystkim posiadają gwarancję producenta co do tego, że zostały wykonane zgodnie z jego wymogami technologicznymi wpływającymi na jakość i trwałość produktu. Przywrócenie uszkodzonego pojazdu mechanicznego do stanu poprzedniego oznacza przywrócenie mu nie tylko wyglądu sprzed wypadku, ale przede wszystkim sprawności technicznej, zapewniającej bezpieczeństwo kierowcy i innych uczestników ruchu. Jeżeli naprawa przy użyciu takich części prowadzi do wzrostu wartości pojazdu, to odszkodowanie winno być obniżone o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi. Okoliczność tę winien wszak udowodnić ubezpieczyciel.

(vide: uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012r. sygn. akt III CZP 80/11).

W niniejszej sprawie pozwany nie kwestionował swojej odpowiedzialności z tytułu przedmiotowej szkody co do zasady.

Sporna pozostawała natomiast wysokość szkody poniesionej przez powoda w związku z przedmiotowym zdarzeniem.

W myśl reguły dowodowej wyrażonej w art. 6 kc ciężar wykazania tej okoliczności spoczywał na poszkodowanym.

Zgodnie z art. 361 kc zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność za normalne następstwa działania, z którego szkoda wynikła (por. § 1), a ponadto obowiązany jest wyrównać straty, które poszkodowany poniósł w następstwie zdarzenia sprawczego (por. § 2).

Naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej (por. art. 363 § 1 zdanie pierwsze kc).

Odnosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy uznać należy, iż na pozwanym spoczywa obowiązek zwrotu kosztów niezbędnych do przywrócenia pojazdowi powódki wartości sprzed wypadku (vide: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2001r. III CZP 68/01) oraz obowiązek zwrotu poniesionych przez poszkodowanego innych kosztów, o ile są one celowe i konieczne oraz pozostają w normalnym związku z przedmiotowym zdarzeniem.

Nie ulega także wątpliwości, że powód dokonał wyboru sposobu naprawienia doznanej przez niego szkody przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej.

W celu ustalenia wysokości kosztów przywrócenia pojazdu powoda do stanu sprzed szkody Sąd na wniosek powoda przeprowadził dowód z opinii biegłego sądowego rzeczoznawcy samochodowego. Biegły J. Z. za podstawę swoich wyliczeń przyjął zakres uszkodzeń w pojeździe powoda wynikający z kosztorysu pozwanego oraz z dokumentacji fotograficznej uszkodzonego samochodu. Ustalając zakres uszkodzeń pojazdu powoda biegły uwzględnił także tę okoliczność, że przód samochodu powoda uderzył najprawdopodobniej w słup latarni ulicznej wykonanej z ocynkowanego profilu graniastosłupa o podstawie sześciokąta foremnego. Jednocześnie – wbrew odmiennym twierdzeniom powoda – biegły sądowy wyraźnie wskazał, że w zakres uszkodzeń nie wchodzi felga koła tylnego prawego uzasadniająca lakierowanie oraz lewy reflektor.

W warsztatach naprawczych zrzeszonych w Cechu (...) w S. w dacie zdarzenia stawki wynagrodzenia za prace mechaniczne i blacharsko-lakiernicze wynosiły od 70-140 złotych za roboczogodzinę, a w opinii pisemnej – podtrzymanej w całości na rozprawie w dniu 30 grudnia 2016 – biegły przyjął stawkę za wszystkie rodzaje prac naprawczych na poziomie 120 złotych za roboczogodzinę jako stawkę średnią obowiązującą na runku lokalnym.

Jednocześnie w opinii ustnej złożonej na rozprawie biegły sądowy J. Z. wyczerpująco i przekonująco wyjaśnił, że stawka w takiej kwocie mieści się w pojęciu stawki średniej, zaś z całą pewnością nie jest stawką średnią na rynku lokalnym stawka w kwocie 105 złotych za roboczogodzinę, gdyż jest to jedynie średnia arytmetyczna skrajnych stawek.

Ponieważ biegły nie stwierdził, aby wymiany lub naprawy wymagały części znacznie skorodowane lub zużyte, do kalkulacji użyte zostały nowe części, gdyż nie spowodowało to wzrostu wartości pojazdu. Z powyższego względu biegły nie zastosował w swojej kalkulacji potrąceń cen części.

Ponadto pozwany nie wykazał, by naprawa pojazdu powoda przy użyciu części nowych i oryginalnych spowodowała wzrost wartości pojazdu w stosunku do jego wartości sprzed szkody.

Reasumując Sąd ocenił przedmiotową opinię biegłego sądowego jako rzetelną i fachową, dlatego też przyjął za biegłym J. Z., iż wartość szkody w pojeździe powoda rozumiana jako równowartość niezbędnych i ekonomicznie uzasadnionych kosztów przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody wynosi 40.896,39 złotych brutto uznając za zasadne przyjęcie stawek w wysokości 120 zł za roboczogodzinę w zakładach mechanicznych branży motoryzacyjnej obowiązujących na (...) rynku usług naprawczych jako stawek uśrednionych.

Odnośnie zaś zarzutu pozwanego w zakresie przyjęcia w opinii stawek na poziomie 120 złotych, które zostały zdaniem pozwanego zawyżone, to zarzut ten należało uznać za bezzasadny w świetle szczegółowych wyjaśnień biegłego J. Z. złożonych na rozprawie w dniu 30 grudnia 2016 roku. Podkreślić należy, że biegły wyczerpująco i szczegółowo wyjaśnił, iż nie jest stawką średnią na rynku lokalnym stawka w kwocie 105 złotych za roboczogodzinę, jak twierdzi pozwany, gdyż jest to jedynie średnia arytmetyczna skrajnych stawek. Stawkę średnią należy natomiast rozumieć jako stawkę mieszczącą się w przedziale stawek stosowanych na rynku lokalnym w dacie szkody. W matematyce istnieje kilkanaście średnich, w 5tym między innymi: średnia matematyczna, wykładnicza, mediana średnia ważona. Nie istnieje możliwość określenia, ile razy w dniu, czy miesiącu szkody była stosowana stawka między 70 a 140 złotych, żeby zastosować odpowiednią metodę matematyczną. nadto – gdyby zastosować metodę średniej matematycznej do określenia średniej stawki na rynku lokalnym, to po pewnym czasie doszłoby do tego, że średnia stawka wynosiłaby 70 złotych, to jest wartość najniższą, co nie odpowiadałyby prawdzie. Dlatego też zasadnym jest w niniejszej sprawie przyjęcie stawki na poziomie 120 złotych za roboczogodzinę za wszystkie rodzaje prac. Stawka w tej wysokości odpowiada pojęciu średniej stawki na rynku lokalnym.

Wobec tego, że wyjaśnienia biegłego okazały się logiczne i przekonujące, Sąd dał im w pełni wiarę i odstąpił od zlecenia biegłemu wyliczenia odszkodowania przy przyjęciu stawek w wysokości 105 złotych, gdyż przyjęcie stawek w tej wysokości nie mieściłoby się w pojęciu stawek średnich i prowadziłoby do bezzasadnego obniżenia należnego powodowi odszkodowania.

Ustalone w powyższy sposób odszkodowanie podlegało zmniejszeniu o kwotę dotychczas wypłaconą powodowi w ramach postępowania likwidacyjnego, to jest o kwotę 21.070,04 złotych.

Wobec tego Sąd ustalił, że kwota należna powodowi tytułem wyrównania wypłaconego odszkodowania winna wynosić 19.826,35 złotych (40.896,39 złotych – 21.070,04 = 19.826,35 złotych).

Skoro zaś powód dochodził z tego tytułu kwoty 22.000 złotych, to w pozostałej części powództwo – jako bezzasadne- podlegało oddaleniu (punkt 3 wyroku).

Powód domagał się także zasądzenia odsetek ustawowych za okres od dnia 13 listopada 2014 roku do dnia zapłaty.

Zgodnie z art. 481 § 1 kc jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Termin na wypłacenie odszkodowania z tytułu wypadku komunikacyjnego co do zasady wynosi 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie (por. art. 14 ust. 1 powołanej ustawy).

W przedmiotowej sprawie pozwany przyznał odszkodowanie decyzją z dnia 04 grudnia 2014 roku, wobec tego nie ulega wątpliwości, iż w okresie objętym powództwem roszczenie powoda było wymagalne - pozwany opóźniał się z jego spełnieniem.

Jednocześnie skoro po dniu 31 grudnia 2015 roku powód nie wystąpił z żądaniem zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie w związku ze zmianami art. 359 i art. 481 kc, zasądzono odsetki ustawowe także za okres od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, gdyż zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty byłoby niedopuszczalnym orzekaniem ponad żądanie.

O kosztach procesu w punkcie 2 wyroku orzeczono na podstawie art. 108 § 1 kpc w zw. z art. 98 i 99 kpc w zw. z art. 100 kpc. Powództwo zostało uwzględnione w 90%, dlatego też kosztami procesu, stosownie do wyniku postępowania, Sąd obciążył pozwanego w 90% stronę pozwaną zasądzając od niej na rzecz powoda 90% kwoty poniesionych przez powoda kosztów procesu w wysokości 4.117 złotych, obejmujących: opłatę sądową od pozwu – 1.100 złotych, minimalne wynagrodzenie pełnomocnika powódki w osobie radcy prawnego – 2.400 zł ustalone na podstawie § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804), zaliczkę na koszty opinii biegłego w kwocie 600 złotych oraz opłatę skarbową od dokumentu pełnomocnictwa – 17 zł.